မနက္ခင္း အိပ္ရာမွႏိုးႏိုးခ်င္း ေခါင္းရင္းမွ ျပဴတင္းတံခါးကို ဖြင္႔လိုက္စဥ္မွာဘဲ ႏွင္းေငြ႔ေတြျဖင္႔ ေ၀႕၀ဲလြင္႕ေမ်ာေနေသာ ႏုေထြးစိမ့္ေအးေနသည္႔ ေလေျပကေလးက သူမမ်က္ႏွာကို ရုတ္တရက္ ျဖန္းပက္ ၾကည္စယ္လိုက္သည္။ မႈန္၀ါး၀ါး ႏွင္းပြင္႔ေလးေတြေၾကာင္႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ အျမဲတမ္း ျပာလြင္လွပစြာ ရွိေနတတ္ေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္း အထပ္ထပ္ေတြကိုပင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ေအာင္ ၀ိုးတ၀ါးေလးျဖစ္လို႔ေနသည္။ ေရွ႕ ၁၀ကိုက္ေလာက္ အကြာကိုေတာင္ မႈန္၀ါး၀ါးေလး ျမင္ေနရေအာင္ဘဲ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ႏွင္းကဗၺလာ ျခံဳလႊာေလးေတြက ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းျခံဳလုိ႔ထားခဲ႕ျပီ။ အျမဲတမ္း အိပ္ရာထ ေနာက္က်တတ္သျဖင္႔ မနက္ခင္းမွာ ႏွင္းေတြ ေ၀ေနျပီ ဆိုတာကို သတိမထားမိခဲ႔ဘဲ ထူးထူးျခားျခား ေစာစီးစြာ ႏိုးလာေသာ ဒီမနက္ခင္းေလးမွဘဲ သူမ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔သည္။ ေဆာင္းဆိုတာ ႏွင္းေတြရွိမွ ျပီးျပည္႔စံုသလို စိမ္႔စိမ္႔ေလး ေအးမွလည္း ေဆာင္းရဲ႕ အရသာက ပီျပင္သည္ဟု သူမေတာ႔ ေတြးမိပါသည္။ သူမက ႏွင္းေတြကို ခ်စ္သည္ေလ။ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ဒီလို ႏွင္းေလးေတြ မျမင္ခဲ႔ရ၊ ေအးစိမ္႔ေသာ အရသာကို မခံစားခဲ႔ရဘဲ ကာလၾကာျမင္႔စြာ ေနခဲ႔ရစဥ္က ေဆာင္းဆိုတာကိုပင္ ေမ႔ေလ်ာ႕မိေလာက္ေအာင္ ဒီဇင္ဘာ မနက္ခင္းတို႕က ႏွင္းေတြ၊ အေအးဓာတ္ေတြ ကင္းပေနခဲ႔သည္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ခ်စ္စဖြယ္ ႏွင္းပြင့္ျဖဴလြတို႔က သူမ၀န္းက်င္မွာ အကန္႔အသတ္မဲ႔ ပိတ္ဆို႔ယွက္သန္းလို႔ ေနေလျပီ။ ခရစၥမတ္ေရာက္ေတာ႔မည္ဟု ႏွင္းပြင္႔ေလးေတြက သူမကို အသိေပး ေျပာၾကားေနသေယာင္ ရွိေလသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေပးပို႔လာသည္႔ လွပခ်စ္စရာေကာင္းေသာ စန္တာကေလာ႔ပံု ခရစၥမတ္ ကဒ္ေလးကို ျမင္ေတြ႕လိုက္မိေတာ႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီမွာ သူမဇာတိ ေမြးရပ္ေျမကေလးတြင္လည္း ခရစၥမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ ျပင္ဆင္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကေပေတာ႔မည္။ သူမဘ၀တြင္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ ခရစၥမတ္မ်ားစြာ၊ ႏွစ္သစ္မ်ားစြာတို႔ ရွိခဲ႔ေလသည္။ ရရွိခဲ႔ဖူးေသာ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားမွာလည္း မ်ားလွပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုလက္ေဆာင္မ်ားစြာတို႔ထဲတြင္မွ သူမကို အျမဲတမ္း မေမ႔ႏိုင္ေစေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိေသာ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုလည္း ရွိခဲ႔ပါသည္။ ထို လက္ေဆာင္ေလးအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိခ်ိန္တြင္ေတာ႔ ၀န္းက်င္တခို ႏွင္းမႈန္ေလးမ်ား ယွက္ျဖာ ကာဆီးထားေသာ္လည္း သူမစိတ္အစဥ္ကိုေတာ႔ ဘယ္အရာကမွ ပိတ္ဆို႔ ဆီးတားျခင္းမရွိဘဲ အတိတ္လြင္ျပင္ကို တလြင္႕လြင္႔ျဖင္႔ ခရီးႏွင္ေလေတာ႔သည္။
ထိုစဥ္က သူမသည္ ၁၀တန္းေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္ တကၠသိုလ္မတက္ခင္စပ္ၾကား အားလပ္ေနသျဖင္႔ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ေစာင္႔ရင္း သူမ ဇာတိရြာကေလး၏ အလယ္တန္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမ ျပန္လုပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက သူမ စာသင္ၾကားဖို႔ တာ၀န္ေပးသည္႔အတန္းက သူငယ္တန္း(ခ) ျဖစ္သည္။ စာသင္ၾကားမႈ အေတြ႔အၾကံဳလည္းမရွိ၊ ငယ္ရြယ္ေသးေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ကေလးငယ္မ်ားကို စာသင္ရျခင္း၊ ထိန္းသိမ္းရျခင္းသည္ သူမအတြက္ေတာ႔ ခက္ခဲေသာ အလုပ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူငယ္တန္း(က)ကို သင္ၾကားေသာ ဆရာမမွာ သူမတို႕ ဒီေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ႕စဥ္ကတည္းက သူငယ္တန္းကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ သင္ခဲ႕ေသာ ၀ါရင္႕ အေတြ႔အၾကံဳရွိ သူမ၏ ငယ္ဆရာမ ဆရာမတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးေရာ၊ သူမ၏ ငယ္ဆရာမကပါ သူမကို ကေလးငယ္မ်ားအား စာသင္ၾကားေရးသာမက၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ပံုပါ နည္းလမ္းႏွင္႔ အၾကံဥာဏ္ေပးပါသည္။ သူမ ငယ္စဥ္ကတည္းက တက္လာခဲ႔ေသာေက်ာင္းျဖစ္ျပီး အလယ္တန္း ေရာက္မွသာ ျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းသည္ သူမႏွင္႔ မစိမ္းလွသလို ဆရာဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္လည္း သူမကို စာသင္ေပးခဲ႔ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျပီးေတာ႔လည္း ဆရာဆရာမေတြေရာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကပါ သူမကို ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုၾကပါသည္။
သူငယ္တန္း(ခ)ကို စာသင္ရသည္မွာ အစပိုင္းတြင္ သူမအတြက္ အလြန္ခက္ခဲသည္ဟု ထင္ေသာ္လည္း တေျဖးေျဖး အရွိန္ရလာေသာအခါ ကေလးမ်ားႏွင္႔ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္လာသည္။ ကေလးဆိုသည္ကလည္း အလြန္ခ်စ္စရာ ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္သည္ေလ။ ကေလးမ်ားအား စာသင္သည္႔အခ်ိန္သင္၊ ကစားခ်ိန္ တန္လွ်င္ ကစားခိုင္း၊ ပံုျပင္ေျပာျပလိုက္ သီခ်င္းသင္လိုက္ျဖင္႔ သူတို႔ေလးေတြ ေက်ာင္းတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္လည္း သူမ ၾကိဳးစားတတ္လာသည္။ ကေလးမ်ားအတြက္ သီခ်င္းမ်ား၊ ပံုျပင္မ်ား ရွာေဖြရသည္မွာလည္း သူမအတြက္ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္လို႔လာသည္။ ကေလးမ်ားကိုလည္း သံေယာဇဥ္ရွိလာသလို သူတို႔ေလးေတြကလည္း သူမအေပၚ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ သူမ ေက်ာင္းေရွ႔အေရာက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္တာႏွင္႔ ကေလးမ်ားက သူမကို အေျပးကေလး လာၾကိဳတတ္ၾကသည္။ ကိုင္လာေသာ စာအုပ္၊ ျခင္း စသည္တို႕ကို ဆီးယူၾကသည္။ ဆံပင္ကို ေနာက္ေက်ာတြင္ စည္းထားတတ္ေသာ၊ ရံဖန္ရံခါ ဆံထံုးေလး ထံုးထားတတ္ေသာ သူမဆံပင္တြင္ ပန္ဆင္ရန္အတြက္ ကေလးမ်ားသည္ အဖိုးမတန္ေသာ္လည္း လွပေမႊးပ်ံ႔ေသာ အေလ႕က် ေတာပန္းကေလးမ်ား၊ သူတို႔ အိမ္တြင္ပြင္႔ေနတတ္ေသာ ပန္းကေလးမ်ားကို ခူးဆြတ္၍ ယူလာေပးတတ္ၾကသည္။ သူမကလည္း ေပးလာသမွ် ပန္းတို႕ကို ေခါင္းတြင္ပန္ဆင္၍လည္းေကာင္း စားပြဲေပၚတြင္ ပန္းအိုးကေလးတစ္ခုျဖင္႔ ထုိးထားျခင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ကေလးမ်ား စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ လုပ္ေပးရသည္။ ကေလးမ်ားႏွင္႔ သူမ၏ ျဖဴစင္ေသာ ေမတၱာသည္ အျပန္အလွန္ ကူးလူးယွက္ႏြယ္လွ်က္ ရွိေလသည္။
သို႔ေသာ္.. သူမစာသင္ရေသာ အတန္းတြင္ ကေလးငယ္မ်ား အားလံုးေတာ႔ သူမ၏ စာသင္ၾကားမႈ အစီအစဥ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အစီအစဥ္တို႔တြင္ လိုက္ပါ စီးေမွ်ာေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ ထူးထူးျခားျခား တစ္ဦးေသာ ကေလးငယ္မွာ စာသင္ခ်ိန္လွ်င္ လိုက္ဆိုျခင္းမရွိဘဲ သူတစ္ဦးတည္း ေဆာ႔ေနျခင္း၊ ပံုေျပာလွ်င္ (သို႔မဟုတ္) သီခ်င္းဆို၊ ကဗ်ာရြတ္လွ်င္လည္း သူ႔ စာအုပ္ေလးထဲတြင္ ဟုိျခစ္သည္ျခစ္ ျခစ္ေနျခင္း၊ ခံုေပၚတြင္အိပ္ေနျခင္း၊ ေတြေ၀ေငးေမာေနျခင္း စသျဖင္႔ လုပ္ေနတတ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားေလး အမည္မွာ ေနာ္ဆိုင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင္႔ ေနာ္ဆိုင္းသည္ ပံုဆြဲ ၀ါသနာပါပံုရျပီး လူရုပ္၊ ငွက္ရုပ္၊ စက္ရုပ္ စသည္ျဖင္႔ သူစိတ္ကူးေပါက္ရာ အရုပ္မ်ား ေရးဆြဲေနတတ္သည္။ အျခားသူမ်ားႏွင္႔ ေျပာဆို ရယ္ေမာျခင္းလည္းမရွိ၊ တစ္ေယာက္ထီးတည္းျဖင္႔ အျပံဳးအရယ္ကင္းမဲ႔စြာ ေနေလ႔ရွိသည္။ အျခားကေလးမ်ားက သူ႕ကိုစေနာက္လွ်င္လည္း ခဲတံျဖင္႔ ထိုးျခင္း၊ ေတြ႔ရာျဖင့္ရိုက္ႏွက္ျခင္း၊ ေပါက္ျခင္း စသည္ျဖင္႔ တုံ႕ျပန္တတ္သည္။ သူ႕ေၾကာင္႔ အနာတရျဖစ္ရေသာ ကေလးမ်ားလည္း မနည္းေတာ႔ေပ။ သူမက ေျပာဆိုဆံုးမသည္ျဖစ္ေစ၊ အျပစ္ေပးလွ်င္ျဖစ္ေစ မထီမဲ႔ျမင္ ပံုစံမ်ိဳးျဖင္႔ ျပန္လည္းမေျပာ နားလည္းမေထာင္ ေနေလ႔ရွိသလို သူမအားလည္း ရန္လိုေသာ အၾကည္႕ျဖင္႔ ၾကည္႔ေနတတ္ခဲ႔သည္။ တခါတရံ ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္ ၁၅မိနစ္ဆင္းျပီး ေက်ာင္းျပန္တက္လွ်င္ ေနာ္ဆိုင္းမွာ ေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ မရွိေတာ႔ဘဲ အိမ္ျပန္သြားတတ္ျပန္သည္။
ထိုသို႔ျဖင္႔ စာသင္၍လည္းမရ၊ သူမစကားလည္း နားမေထာင္၊ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႔လည္း အဆင္မေျပ၊ သူေနခ်င္သလို ေနေနတတ္ေသာ ေနာ္ဆိုင္းကို စာထဲတြင္ စိတ္ပါလာဖို႔၊ သီခ်င္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားကို အျခားကေလးငယ္မ်ားလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သီဆိုဖို႔၊ ကစားတတ္လာဖို႔ သူမ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင္႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ေနာ္ဆိုင္းေလး၏ အေျခအေနမွာ ထူးျခား ေျပာင္းလဲလာျခင္း မရွိဘဲ ဂ်စ္ကန္ကန္၊ မာေၾကာေၾကာ သူ႔စရိုက္အတုိင္းသာ ေနေနတတ္ခဲ႕သည္။ သုိ႔ျဖင္႔ ေဘးခန္းကိုသင္ေသာ သူမ၏ ဆရာမကိုလည္း ေနာ္ဆိုင္းအေၾကာင္း ေျပာျပကာ ကေလးအား မည္ကဲ႔သို႔ ကိုင္တြယ္ရမည္ကို တိုင္ပင္ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းေသာအခါ ဆရာမက သူမအား အၾကံတစ္ခ်ိဳ႕ ေပးေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုအတိုင္း ေနာ္ဆိုင္းကို ဆြဲေဆာင္ စည္းရံုးေသာ္လည္း ထူးမျခားနားသာ။ ကေလးအေၾကာင္း စံုစမ္း၍ အနည္းငယ္သိရသည္မွာ ေနာ္ဆိုင္းသည္ အေဖအေမ မရွိဘဲ ဆင္းရဲေသာ အေဒၚတစ္ေယာက္က ေခၚယူေကၽြးေမြးကာ ေက်ာင္းထားေပးျခင္းခံရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူမတို႕သိရသည္။ မိသားစု၏ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာကို ခံစားခဲ႔ရျခင္း မရွိ၍ ေနာ္ဆိုင္းမွာ ခပ္ေပေပ ခပ္ဆိုးဆိုး ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႕ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင္႔ ကေလးအား ျပဳျပင္သိမ္းသြင္းရန္ ဆရာမက သူမအား အၾကံေပးပါေတာ႔သည္။
သုိ႔ႏွင္႔ စာသင္ႏွစ္ တစ္၀က္က်ိဳးခဲ႔ျပီ။ သူမႏွင္႔ ကေလးမ်ားမွာလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စာသင္ရင္း သင္ခန္းစာ အသစ္မ်ားျဖင္႔ အခ်ိန္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ၾကျပီ။ ကေလးတိုင္းလည္း စာသင္ရက္ၾကာသည္ႏွင္႕အတူ ဥာဏ္ရည္ႏွင္႔ စိတ္၀င္စားမႈမ်ား တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိသူက ေနာ္ဆိုင္းတစ္ေယာက္သာ။ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကုန္ဆုံး၍ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔ခ်ိန္တြင္ ေနာ္ဆိုင္းမွာ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္မလာေသးပါ။ ေက်ာင္းဖြင္႔သည္မွာ တစ္ပတ္ခန္႔ပင္ရွိျပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာ္ဆိုင္းအတြက္ မည္သူကမွ ခြင္႕တိုင္ၾကားျခင္းမရွိသလို သူမအေနျဖင္႔ ေနမေကာင္း၍လား၊ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင္႔ ေက်ာင္းပ်က္သည္လား ဆိုတာ မည္သူ႕ကို ေမးရမွန္းလည္း မသိေပ။ ေက်ာင္း၀င္ စာရင္း စာအုပ္တြင္ လိုက္ရွာေသာအခါလည္း ေနာ္ဆိုင္း မိဘနံမည္ (ကြယ္လြန္) ႏွင္႔ ရြာနံမည္မွလြဲ၍ လိပ္စာအတိအက် ျဖည္႔မထားေပ။ ေနာ္ဆိုင္းေနေသာ ရြာမွာ သူမတို႔ ရြာႏွင္႔ ႏွစ္မိုင္ခန္႕ ေ၀းေလသည္။ သုိ႔ႏွင္႔ ေနာ္ဆိုင္းတို႔ရြာမွ ေက်ာင္းလာတက္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေသာအခါ ၅တန္းမွ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႔ျပီး ထိုေက်ာင္းသားကို ေခၚယူစံုစမ္းေသာအခါမွ ေနာ္ဆိုင္းမွာ ေရေႏြးပူ အေလာင္းခံရျပီး ခႏၶာကိုယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေနရာတို႔တြင္ အပူေလာင္သြားျပီး ဒဏ္ရာမ်ား ရသြားခဲ႔သည္ဟု သိရေလသည္။
သို႔ႏွင္႔ စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ေသာရက္တြင္ သူမက ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ကို အေဖာ္ေခၚျပီး ေနာ္ဆုိင္းတို႔ ရြာကေလးသို႔ လိုက္သြားၾကေလသည္။ မုန္႔တစ္ခ်ိဳ႔ႏွင္႕ အသီးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း သူမက ၀ယ္ယူခဲ႔ေလသည္။ ေနာ္ဆိုင္းတို႕ အိမ္ကို ေမးျမန္းစံုစမ္းျပီး ေရာက္သြားေသာအခါ အိမ္ကေလးမွာ ခပ္ေသးေသး ၀ါးထရံၾကဲၾကဲျဖင္႕ ကာရံထားျပီး အကာႏွင္႔ အမိုးတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနခဲ႕ကာ မေျပလည္ေသာ အိမ္၏အေျခအေနကို အထင္းသား ျပေနဘိသို႔ ရွိေလသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုက္ထားေသာ အသက္၃၅ႏွစ္ခန္႔ အမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႔ရသျဖင္႔ ေနာ္ဆိုင္းကို လာၾကည္႔ေသာ ေက်ာင္းမွ ဆရာမမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ထုိအမ်ိဳးသမီးက သူမသည္ ေနာ္ဆိုင္းအေဒၚ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပီး အိမ္ထဲသို႔ သူမတို႔ကို ေခၚသြားကာ ဧည္႔ခန္းအျဖစ္ ခင္းထားေသာ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေစသည္။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္း ရွိေသာ အိမ္ကေလးျဖစ္ျပီး အိမ္အလည္ ေျမျပင္တြင္ မီးဖိုတစ္ခု ရွိေနျပီး ထမင္းဟင္းမ်ားမွာလည္း ၄င္းေနရာတြင္သာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဟန္ ရွိေလသည္။ ေဘးနားက ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုးနီးပါး ပတ္တီးမ်ား ဖံုးေနေသာ ေနာ္ဆိုင္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
ေနာ္ဆိုင္း၏ ဖခင္မွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးေၾကာင္႔ ေနာ္ဆိုင္း မေမြးခင္ကပင္ ဆံုးပါးသြားခဲ႔ျပီး ထိုအေဒၚ၏ ညီမျဖစ္သူ ေနာ္ဆိုင္းအေမ မွာလည္း ေနာ္ဆိုင္းကို ေမြးျပီး မီးတြင္းထဲမွာပင္ ဆံုးပါးသြားခဲ႔ျပန္သည္။ ကေလး၃ေယာက္ရွိေသာ ေနာ္ဆိုင္းအေဒၚသည္ တူျဖစ္သူ ေနာ္ဆိုင္းအား မိဘေတြ မရွိေတာ႔သျဖင္႔ ေခၚယူ ေကၽြးေမြးထားရေသာ္လည္း စီးပြားေရး ေျပလည္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ ေယာက်္ားျဖစ္သူမွာ ထင္းခုတ္ေရာင္းခ်ရျပီး သူမကေတာ႕ မနက္ခင္း ေစ်းထဲတြင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ေရာင္းခ်ျခင္း၊ အိမ္တြင္ ၀က္မ်ား ေမြးထားျခင္းျဖင္႔ မိသားစု ေနထိုင္စားေသာက္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရသူျဖစ္သည္။ ေနာ္ဆိုင္းမွာ မနက္တိုင္း ေက်ာင္းမသြားခင္ ကေလးထိန္းရျပီး အိမ္သံုးရန္အတြက္လည္း ေသာက္ေရ၊ သံုးေရကို ေရခပ္ရေသးသည္။ ညေနျပန္လာလွ်င္လည္း ၀က္စာအတြက္ ပိန္းရြက္မ်ား၊ အျခားအရြက္မ်ား ခူးရျခင္း၊ ရြာထဲရွိ အိမ္မ်ားတြင္ စြန္႔ပစ္ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္မ်ား လိုက္လံသိမ္းဆည္းကာ ၀က္စာက်ိဳရျခင္း တို႕ကိုလုပ္ရျပီး ၀က္မ်ားကို ေကၽြးေမြးရေလသည္။ သို႔ႏွင္႔ လြန္ခဲ႕သည္႔အပတ္က ေနာ္ဆိုင္း ၀က္စာက်ိဳေနစဥ္ မီးဖိုေပၚမွ ၀က္စာအိုး ေမွာက္က်ကာ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အပူေလာင္သြားခဲ႕သည္ဟု ေနာ္ဆိုင္းအေဒၚက အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပေလသည္။
သူ႕လို အရြယ္ေလးႏွင္႔မွ မမွ်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ကို သိလိုက္ရသျဖင္႔ သူမရင္ထဲတြင္ ေနာ္ဆိုင္းအတြက္ နာက်င္၀မ္းနည္းစြာ ခံစားမိေလသည္။ “အပူေလာင္ေတာ႔ ေဆးခန္းျပသလား” ဟု သူမ ေမးေတာ႔ ရြာထဲရွိ က်န္းမာေရးမွဴးထံတြင္ ျပေၾကာင္း သိရျပီး က်န္းမာေရးမွဴးက ေဆးဖိုးမယူဘဲ ေဆးထည္႕ေပးေသာ္လည္း ေသာက္ရန္အတြက္ ေဆးကိုေတာ႔ ၀ယ္ခိုင္းေၾကာင္း သူမတို႔ကို ေျပာျပေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာ္ဆိုင္း၏ အေဒၚျဖစ္သူက စားေသာက္ဖို႔ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ သူတို႔မိသားစုက ေဆး၀ယ္ဖို႕ အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက် ခံႏုိင္ျခင္း မရွိသျဖင္႕ ေသာက္ေဆးေတာ႔ မ၀ယ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ယခုလည္း ေနာ္ဆိုင္းမွာ ေစာင္ေကာင္းေကာင္းပင္ ျခံဳရဟန္မတူ။ စုတ္ျပဲေနေသာ ေစာင္ပါးေလး တစ္ထည္သာ ျခံဳထားသည္။ ခါတိုင္းတြင္ မႈန္ကုတ္ကုတ္ ေနတတ္ေသာ ေနာ္ဆိုင္းမ်က္ႏွာေလးမွာ ယခုေတာ႔ ဒဏ္ရာေၾကာင္႔လားမသိ.. ညွိဳးငယ္လွ်က္ ရွိေနေလသည္။ ယခုမွ ေဆာင္း၀င္စ ဆိုေသာ္လည္း သူမတို႔ ေတာင္ေပၚေဆာင္းက အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးသည္မို႔ ခ်မ္းေနရွာမွာ အေသအခ်ာပင္။ တဲအလယ္တြင္ မီးဖိုရွိေသာ္လည္း ေနာ္ဆိုင္းအိပ္ေနရာ ေနရာဆီသို႔ အပူရွိန္က ေရာက္ႏိုင္သည္မဟုတ္။
စိတ္မေကာင္း ကရုဏာျဖစ္ျခင္းျဖင္႔ သူမရင္ထဲ ဆို႔နင္႔စြာ ခံစားရကာ သူမက သူမအကၤ်ီ အိတ္ေထာင္ေလးကို ႏိႈက္ကာ ပါလာသမွ်ေငြကို ေရတြက္ၾကည္႔ေသာ္ ေငြ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထိုစဥ္က ေငြ ၇၀၀၀ သည္ မနည္းလွေသာ ပမာဏျဖစ္ပါသည္။ ၀င္စျပဳလာျပီျဖစ္သည္႔ ေဆာင္းအတြက္ အေႏြးထည္ေကာင္းေကာင္း တစ္ထည္၀ယ္ဖို႔ သူမ စိတ္ကူး ရွိခဲ႔ေသာ္လည္း ရွိထားသည္႔ အေႏြးထည္ႏွင္႔ သည္ေဆာင္းကို ျဖတ္သန္းဖို႔ လံုေလာက္ပါသည္။ သူမအတြက္ အကၤ်ီအသစ္တစ္ထည္ မ၀ယ္ရလည္း ဘာမွ်ျဖစ္မည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေနာ္ဆိုင္းတို႔ မိသားစုမွာေတာ႔ ေဆးကုရန္မေျပာႏွင္႔ စားေသာက္ဖို႔ပင ္အႏိုင္ႏိုင္မို႔ ထိုေငြပမာဏသည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာေတာ႔ အက်ိဳးျဖစ္ေလာက္မည္ ထင္ပါသည္။ ေနာ္ဆိုင္း အေဒၚ လက္ထဲသို႔ ထိုေငြကို ထည္႕ေပးလိုက္ျပီး ေနာ္ဆိုင္းအတြက္ ေသာက္ရန္ေဆးႏွင္႔ လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ဖို႔ဟု ေျပာကာ ေပးလိုက္လွ်င္ ေနာ္ဆိုင္း အေဒၚမွာ အားတံု႔အားနာျဖင္႔ လက္ခံယူျပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရွာပါသည္။ ေနာ္ဆိုင္းကိုလည္း မၾကာခင္ အနာသက္သာျပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမက ေျပာဆိုအားေပးေသာအခါ ယခင္ကလို ရန္လိုေသာအၾကည္႕မ်ိဳးႏွင္႔ ၾကည္႔မေနဘဲ အားငယ္စိတ္မ်ား လႊမ္းေနေသာ အၾကည္႔တစ္မ်ိဳးျဖင္႔ သူမကို ၾကည္႕ေနခဲ႔သည္။
ေနာ္ဆိုင္းႏွင္႔ သူ႔အေဒၚကို သူမတို႕ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ႔စဥ္တြင္ မိဘေမတၱာကိုလည္း မခံစားရ၊ အရြယ္ႏွင္႔ပင္မမွ်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ရေသာ ေနာ္ဆိုင္းအတြက္ ေဖာ္ျပရန္ခက္ေသာ ခံစားမႈ တစ္မ်ိဳးျဖင္႔ သူမစိတ္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္းလို႔ ေနမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း ေနာ္ဆိုင္းသည္ ေက်ာင္းတြင္ အမ်ားႏွင္႔မတူ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေသာ၊ ေနခ်င္သလို ေနတတ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ သူ႕တြင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင္႔ ဘ၀၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ျပည္႔ႏွက္ ေနခဲ႔သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္တစ္ပတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ အိမ္တြင္ရွိသည္႔ ေစာင္တစ္ခ်ိဳ႕၊ စားစရာေသာက္စရာ အနည္းငယ္ႏွင္႔ သူမေမာင္ေလး၏ မေတာ္ေတာ႔ေသာ အေႏြးထည္မ်ားကို ယူေဆာင္ ကာ ေနာ္ဆိုင္းတို႔ ရြာကေလးသို႔ ထပ္သြားမိျပန္သည္။ သည္တစ္ၾကိမ္ တြင္ ေနာ္ဆိုင္းက ထူးထူးျခားျခား သူမကို ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာပါသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ ေနာ္ဆိုင္းကို အစားအေသာက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေကၽြးေမြးကာ ေဆးပါ တိုက္ခဲ႔သည္။ သူ႔အတြက္ ယူသြားေသာ အေႏြးထည္မ်ားကို ေပးေသာအခါတြင္ မ်က္ႏွာေလးမွာ ၀မ္းသာေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ားျဖင္႔ ၀င္းပေနခဲ႔သည္။ သို႔ႏွင္႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေနာ္ဆိုင္းတို႔ ရြာကေလးသို႔ သူမသြားေလ႔ရွိသလို ေနာ္ဆိုင္းမွာလည္း တစ္လနီးပါးခန္႔အၾကာတြင္ အပူေလာင္သည္႔ အနာ က်က္လာျပီး သက္သာစ ျပဳလာေတာ႔သည္။ သူမအေပၚတြင္လည္း ရင္းႏွီးခင္မင္သည္႔ အမူအရာမ်ား ရွိလာျပီး စကားလံုး မ်ားမ်ား ေျပာစ ျပဳလာျပီျဖစ္သည္။
အနာသက္သာျပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေနာ္ဆိုင္းအမူအရာမွာ ယခင္ႏွင္႔မတူေတာ႔ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႕ပါျပီ။ သူမေျပာစကားကိုလည္း နားေထာင္လာျပီး အျခား ကေလးငယ္မ်ားႏွင္႔လည္း သင္႔သင္႔ျမတ္ျမတ္ ေနထိုင္တတ္လာသည္။ ပံုဆြဲ ၀ါသနာပါေသာ ေနာ္ဆိုင္းအတြက္ သူမက ေရာင္စံုခဲတံတစ္ဘူး ၀ယ္ေပးထားျပီး စာသင္ခ်ိန္မဟုတ္သည္႔ အခါတြင္မွ ဆြဲရန္ေျပာထားသည္။ ေနာ္ဆိုင္းကလည္း သူမေျပာစကား နားေထာင္ပါသည္။ စာသင္လွ်င္ ေငးေမာျခင္း၊ ပံုဆြဲေနျခင္းမ်ိဳး မလုပ္ေတာ႔ဘဲ.. ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ျခင္း လိုက္ဆိုျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္တတ္လာသည္။ ထိုသို႔ အတန္းထဲတြင္ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ရွိလာျခင္းသည္ သူမ၏ ေစတနာအတြက္ ေနာ္ဆိုင္းထံမွ ျပန္ရလိုက္ေသာ တံု႔ျပန္မႈေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ႏွင္႔ ခရစၥမတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ နီးလာျပီျဖစ္သည္။ ပိတ္ရက္ မတုိင္မွီတြင္ သူမတို႔ ေက်ာင္းတြင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးအတြက္ ေက်ာင္းခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို က်င္းပေလ႔ ရွိပါသည္။ သူမတို႔ေက်ာင္းသည္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားတြင္ေရာ ဆရာဆရာမမ်ားတြင္ပါ ခရစ္ယာန္ႏွင္႔ ဗုဒၶဘာသာ ေရာေႏွာလွ်က္ရွိေသာ္လည္း ဘာသာတစ္ခုႏွင္႔တစ္ခု ခြဲျခားျခင္းမရွိဘဲ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ျခင္း၊ ကထိန္သကၤန္းကပ္ျခင္း၊ ေက်ာင္းခရစၥမတ္ပြဲ ျပဳလုပ္ျခင္း စသည္႔ ရာသီအလိုက္ ဘာသာေရးပြဲမ်ားကို တစ္ေက်ာင္းလံုး အေနအထားျဖင္႔ ျပဳလုပ္က်င္းပေလ႕ရွိပါသည္။ ေက်ာင္းသားတိုင္းလည္း သာတူညီမွ် ခြဲျခားျခင္းမရွိ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲၾကရပါသည္။ ဤသည္မွာ ေက်ာင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းေသာ ဆရာမၾကီး၏ စည္းလံုးညီညႊတ္မႈႏွင္႔ အရည္အခ်င္းရွိမႈ၏ ျပယုဒ္တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။
ႏွင္းေငြ႔တို႔ျဖင္႔ သုိင္းျခံဳရစ္ေထြးထားေသာ သူမေမြးရပ္ေျမ၏ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းသည္ ခ်မ္းေအးလွေသာ္လည္း ေက်ာင္းခရစၥမတ္ပြဲရက္မို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္းက အခ်မ္းဒဏ္ကို ေမ႔ေလ်ာ႕ကာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနၾကသည္။ ခရစၥမတ္သစ္ပင္မ်ား အလွဆင္ျခင္း၊ အသံခ်ဲ႔စက္မ်ား တတ္ဆင္ျခင္း ၊ ေက်ာင္းေဟာခန္းမတြင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးအတြက္ ထိုင္ခံုေနရာမ်ားခ်ထားျခင္း၊ တစ္ေက်ာင္းလံုး စားေသာက္ရန္အတြက္ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ျခင္းတို႔ကို တာ၀န္ခြဲေ၀ထားေသာ ဆရာဆရာမမ်ားက ဦးေဆာင္ျပီး အတန္းၾကီး ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင္႔ စုေပါင္းကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးအတြက္ ဆန္ျပဳတ္အိုးၾကီးမွာလည္း အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္း အနံ႔တသင္းသင္းျဖင္႔ ေမႊးပ်ံ႕၍ ေနေပေတာ႔သည္။ ေက်ာင္းခရစၥမတ္ပြဲရက္တြင္ သူမတို႕ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး မိမိတို႔၏ ဆရာဆရာမမ်ားကို ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ေလးမ်ား ေပးေလ႕ရွိသလို အတန္းၾကီးမ်ားက အတန္းသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လွဲလွယ္ေလ႔ ရွိၾကသည္။ ကေလးမ်ား ေပးသည္႔ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားမွာ ျပကၡဒိန္၊ စာအုပ္၊ ပိုစ္႕စကဒ္ စသည္မွ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လက္ေဆာင္ကေလးမ်ား ပါ၀င္ၾကသည္။ သူမစားပြဲေပၚတြင္လည္း ကေလးငယ္မ်ားေပးေသာ ျပကၡဒိန္ေလး၊ ပန္းကေလးမ်ား၊ အရုပ္ေသးေသးေလးမ်ား၊ ခရစၥမတ္ ရင္ထုိးကေလးမ်ား စသျဖင္႔ တန္ဖိုးမၾကီးေသာ္လည္း အျမတ္တႏိုး အမွတ္တရေပးေသာ လက္ေဆာင္မ်ားျဖစ္၍လည္း လွပ ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါသည္။
ခရစၥမတ္ပြဲ က်င္းပဖို႔ အခ်ိန္နီးျပီျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ေဟာခန္းမသို႔ ၀င္ခါနီး ခ်ိန္တြင္ ေနာ္ဆိုင္းက သူမအနီးသို႔ ေရာက္လာျပီး ေခါက္ထားေသာ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ကို ဆရာမအတြက္ဟု ေျပာကာ ေပးလာပါသည္။ သူမက ျပံဳးလိုက္ကာ စာရြက္ေလးကို ဖြင္႕ၾကည္႔ လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေရာင္စံုခဲတံျဖင္႔ အကၤ်ီကို အျဖဴေရာင္၊ လံုခ်ည္ကို အစိမ္းျခယ္ထားျပီး ေခါင္း တြင္ ပန္းပန္ထားပံုရသည္႔ ေက်ာင္းဆရာမပံုမွန္း သိသာေစေသာ အရုပ္ပံုေလးတစ္ခု ျဖစ္ေနေလသည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ လက္ရာျဖစ္၍ ေသသပ္ လွပ မေနေသာ္လည္း ပံုကေလးကို သူမအျမတ္တႏိုး ျဖစ္မိပါသည္။ ေနာ္ဆိုင္းက ၾကည္စင္သန္႔ရွင္းေနေသာ အျပံဳးေလးႏွင္႔အတူ “ဆရာမပံု ကၽြန္ေတာ္ဆြဲထားတာ” ဟု ေျပာေလသည္။ ျပံဳးေနေသာ ေနာ္ဆိုင္းမ်က္ႏွာေလးႏွင္႔ သူဆြဲထားေသာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ရုပ္ပံုေလးကို ၾကည္႕ကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ရစ္၀ိုင္းလာမိေအာင္ သူမရင္ထဲ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔ျခင္းကို ခံစားလိုက္ရပါသည္။ အျမဲတမ္း မႈန္ကုတ္ေနတတ္ခဲ႔ေသာ၊ ရန္လိုေသာအၾကည္႔မ်ားျဖင္႕ ၾကည္႕တတ္ခဲ႕ေသာ၊ အျခားသူမ်ားႏွင္႔ မည္သည္႔အခါမွ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းမျပဳဘဲ တစ္သီးတစ္ျခား ေနေလ႔ရွိေသာ ေနာ္ဆိုင္းေလးသည္ ေျပာင္းလဲလာခဲ႔ျပီ ျဖစ္သည္။
သူမဘ၀တြင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ဖူးေသာ ခရစၥမတ္မ်ားစြာ ရွိခဲ႔ပါသည္။ ရခဲ႔ဖူးေသာ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ မ်ားမွာလည္း မ်ားစြာ ရွိခဲ႕ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာ္ဆိုင္းထံမွ ရခဲ႔ေသာ အျပံဳးကေလးတစ္ပြင္႔ႏွင္႔ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ေလး တစ္ခုသည္ သူမအတြက္ေတာ႔ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် ၾကာသည္ျဖစ္ေစ ဘယ္ခါမွ ေမ႔မည္မဟုတ္သလို အျမဲတမ္း အမွတ္ရေနမည္႔ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
လြန္ခဲ႔ေသာ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးစကာလ ဇာတိေဒသတြင္ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခဲ႔စဥ္ ရခဲ႔ဖူးေသာ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ေလး မ်ားစြာသို႔............
ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)
No comments:
Post a Comment