ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ ပညာေရးမူအတုိင္း ပထမႀကီးတန္းေအာင္လုိ႔ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ၀င္ခြင့္ေျဖဆုိကာ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ခြင့္ရၿပီး သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယဘြဲ႔ ရတယ္။ အဲ့တကၠသုိလ္မွာပဲ မဟာတန္းတက္ခြင့္ရလုိ႔ ဆက္တက္ျဖစ္တယ္။ (၂) ႏွစ္ဆက္တက္ၿပီး က်မ္းျပဳတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အစုိရကက်င္းပတဲ့ ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲ၀င္ေျဖတာ သာသနဓဇဓမၼာစရိယဘြဲ႔ ရတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ လုံးစိပါဌ္စိမသိေတာင္ အေတာ္အသင့္ နားလည္ခဲ့တယ္ လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။
ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႔ ပညာေရးစနစ္မွာ (အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္) ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမႀကီးတန္း၊ ဓမၼာစရိယတန္း ဆုိၿပီး အတန္း (၄) တန္းပဲ ႐ွိတယ္။ အတန္းက သာ (၄) တန္းပဲ ႐ွိတာ။ စာသင္သားရဟန္းသံဃာေတာ္အမ်ားစုဟာ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သင္ယူရတယ္။ ဒီအတန္း (၄) တန္းကုိ (၄) ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ဘုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ၄ ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္သြားတဲ့ရဟန္းေတာ္ မ႐ွိသေလာက္ ႐ွားပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္အမ်ားစု ၁၀ - ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သင္ယူရေနတဲ့ ဒီအတန္း (၄) တန္းကုိ ဘာလုိ႔မ်ား အတန္းတုိးၿပီး မထားႏုိင္ရတာလဲ။ ဘာလုိ႔မ်ား အတန္း (၄) တန္းထဲ သတ္မွတ္ထားရတာလဲ။ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ ဒီကိစၥ ၀ုိင္း၀န္းစဥ္းစားေပးရမွာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရး ျပဌာန္းစာမွာ ပါဠိဘာသာ (Language) နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ (Subject) ေရာေထြးေနတယ္။ ေရာေရာေထြးေထြး သင္ေပး သင္ယူေနရတာ ျပႆနာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သင္ေပးေနတဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္အမ်ားစုက ပါဠိဘာသာပုိင္း (Language) နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းအရာပုိင္း (Subject) ကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေရာက္တဲ့အထိ ခြဲခြဲျခားျခား ေျပာမျပဘူး။ သင္မေပးဘူး။ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းအရာပုိင္းသင္ၾကားေပးမႈ အားနည္းတယ္လုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိ ပုိမွန္ႏုိင္တယ္။ ဗုဒၶအေၾကာင္း၊ ကံ ကံ၏အက်ဳိး၊ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရးအျမင္ စသည္၊ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္းက်င့္စဥ္ လမ္းစဥ္စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပဌာန္း စာထဲမွာ မေတြ႔ရဘူး။ အက်ဳိးဆက္က ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိေတာ့ စာတတ္လူမုိက္ (ပညာတတ္လူမုိက္) ေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒီထက္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ၿပီးသားဦးဇင္းေတြ ဓမၼာစရိယတန္းမွာ သင္ရတဲ့ သာမညဖလသုတ္၊ အမၺ႒သုတ္အေၾကာင္းေတြကုိ မေျပာျပတတ္တာပဲ။
ေနာက္ၿပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရး ျပဌာန္းစာမွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သမုိင္း၊ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္း၊ ဗုဒၶစာေပသမုိင္းပညာရပ္ေတြ ထည့္မထားဘူး။ ဒီဘာသာရပ္ဟာ ရဟန္းေတာ္တုိင္း သိသင့္တဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ဖတ္ေနတဲ့ သင္ၾကားေနတဲ့ အ႒ကထာစာအုပ္ (သုိ႔) ဋ့ီကာစာအုပ္ကို ဘယ္ေခတ္က၊ ဘယ္ရာစုက၊ ဘယ္ခုနစ္ခန္႔က ဘယ္ပုဂၢဳိလ္က ဘယ္ဆရာေတာ္နဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္ ဆရာေတာ္က ေရးခဲ့တယ္ဆုိတာ သိသင့္တာေပါ့။
ဥပမာ၊ ပုဂံေခတ္က သာသနာေရးအေျခအေန၊ အင္း၀ေခတ္သာသနာေရး အတက္အက်၊ ဘာ့ေၾကာင့္ သာသနာအားနည္းသြားရတယ္ စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္ ေတြ သိကုိ သိရပါမယ္။ ဒါမွသာ သာသနာျပဳရာမွာ ခရီးေရာက္ပါမယ္။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာ ပညာသင္တုန္းက ကုလားကုိရင္ေလးတစ္ပါးနဲ႔ စကားေျပာဘူးတယ္။ သူတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းသင္ရေၾကာင္း၊ သမုိင္းထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေ႐ႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း လည္းပါေၾကာင္း၊ ေ႐ႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းထဲမွာ တပုႆနဲ႔ ဘလႅိကကုန္သည္ညီေနာင္ တုိ႔ပါေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုန္ေရာင္း၀ယ္ရင္း ဘုရား႐ွင္နဲ႔ေတြ႔ရာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ အဦးဆုံး သရဏဂုံႏွစ္ပါးေဆာက္တည္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူက ေျပာျပတယ္။
သူ ဆက္ေမးတယ္။ ဒီလုိ အဦးဆုံး သရဏဂုံေဆာက္တည္ရမွာ ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေဆာက္တည္တာလဲ၊ ပါဠိဘာသာစကားနဲ႔လား၊ ျမန္မာဘာသာစကားနဲ႔လားတဲ့။
သမုိင္းကုိ သင္ေတာ့ သမုိင္းထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကုိ စူးစမ္းတတ္တဲ့ ဒီသီဟုိဠ္ကုိရင္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးရမွာပါ။ သမုိင္းစာအုပ္ေတြကေျပာျပတာေတြ သင္ယူရတာေတြကုိ သီရိလကၤာကုိရင္ေလး က စူးစမ္းတဲ့သေဘာေလးပါ။ ျမန္မာကုိရင္၊ ဦးဇင္းမ်ားလည္း ဒီလုိ စူးစမ္းမႈေလးေတြနဲ႔ အမွန္တရားကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ႏုိင္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းကုိ အတန္းတုိင္းမွာ ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးဘုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရးအားနည္းခ်က္တစ္ခုက စာသင္သား တပည့္ေတြ မ႐ွင္းလင္းတာကုိ ေမးခြင့္ ေပးမထားဘူး။ စာခ်ခ်ိန္ျပည့္ရင္ စာခ်ဘုန္းႀကီးက “ကဲ၊ ေတာ္ၿပီ” ေလာက္ေျပာၿပီး စာအုပ္ပိတ္၊ သူ႔အခန္းထဲ ၀င္သြားေတာ့တာပဲ။ စာသင္သား နားလည္လည္ မလည္လည္ သူနဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲ။ တကယ္ေတာ့ စာခ်ခ်ိန္ တစ္နာရီဆုိရင္ တစ္နာရီအျပည့္မခ်ဘဲ မိနစ္ (၅၀) ေလာက္သာ ပုိ႔ခ်သင့္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ (၁၀) မိနစ္ကို စာသင္သားေတြ မ႐ွင္းတာေမးဘုိ႔ ခ်န္ထားသင့္တယ္။ ဒီလုိအေလ့အထမ႐ွိေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စာသင္ၿပီး ဓမၼာစရိယဘြဲ႔ေတြသာ ရတယ္။ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တုိးတက္မႈ နည္းပါးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။
ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားစာသင္နည္းစနစ္က ဗုဒၶစာေပဆုိင္ရာမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚခြင့္ ေပးမထားဘူး။ ျမန္မာျပည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးစနစ္က ေ႐ွ႔ကဆုိ ေနာက္ကလုိက္ေရးရတဲ့ (ၾကက္တူေ႐ြး) ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ေန္တယ္။ ဒါကုိ ဒီလုိမွတ္၊ ဒီလုိေျဖနဲ႔ ပီးေတာ့တာပဲ။ စာသင္သားေတြရဲ႕ သံသယဆူးေညာင့္ေတြကုိ ႏႈတ္မေပးၾကဘူး။ ဆရာကဆုိ တပည့္က ေနာက္က လုိက္ေရးရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကားမွာ ကုိယ္သံသယ႐ွိတာ မ႐ွင္းတာကို ထမေမးရဲဘူး။ မ႐ွင္းတာေမးရင္ ဆရာသမားေတြကုိ မ႐ုိေသရာေရာက္တယ္၊ ဘုကန္႔လန္႔လုပ္ တယ္လုိ႔ အယူ႐ွိတဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြထံေမွာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့သံသယေတြကုိ (ေအာင့္အီး) ၿမဳိခ်ရင္း ဘြဲ႔လက္မွတ္ႀကီးေတြကုိ ရခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံး အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္က ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဂၤလိပ္ဘာသာ အေရး အဖတ္ အေျပာ တတ္ေျမာက္ထားဘုိ႔ပါပဲ။ သိၾကၿပီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း အဂၤလိပ္စာ မတတ္ရင္ အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးေတြမွာကို အဆင္ေျပဘုိ႔ မလြယ္ဘူး။ တခ်ဳိ႔ ႏုိင္ငံျခားကုိ အလည္လာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း ဒီအဂၤလိပ္စာမတတ္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ပုံေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားေနရတယ္။
ဟုိတေလာဆီက အေတာ္အသင့္နာမည္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာမတတ္တဲ့ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္တစ္ပါး အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ သူ႔တပည့္ဦးဇင္းေလး အကူအညီနဲ႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကအလည္သြားတယ္တဲ့။ ဂ်ပန္ေရာက္လုိ႔ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းေလး ဘာအစာမေၾကျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ဦးဇင္းေလးက ဆရာေတာ့္ကုိ ၿမဳိ႔လည္ေခါင္ ရထားဘူတာ႐ုံနားမွာ ပစ္ထားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္က ျမန္မာစကားက လြဲလုိ႔ ဘာစကားမွ မေျပာတတ္ေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အခက္ေတြ႔ ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ဘာမွ ႀကံရာမရေတာ့ ရထားဘူတာက ထြက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဘက္ကုိ လွည့္ၿပီး “ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား” လုိ႔ တစ္ေနကုန္ ေအာ္ေနရသတဲ့။
ျမန္မာစာသင္သားရဟန္း၊ သာမေဏမ်ား အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ အျမင္ကုိ ၂၀၁၀၊ ဧၿပီလထုတ္ အပၸမာဒမဂၢဇင္းမွာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သာမန္စာသင္တုိကဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဒီထင္ရွားတဲ့ဆရာေတာ္ထံသြားၿပီး အဂၤလိပ္စာကုိ အေျခခံတန္းေတြမွာ ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးလုိေၾကာင္း၊ သင့္မသင့္ အႀကံေတာင္းတယ္။
ထင္႐ွားတဲ့ဆရာေတာ္ေျပာတာ က “အေျခခံစာေမးပြဲေတြမွာ အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပဌာန္းတာဟာ ေခတ္အေျခအေနအရ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ အ႐ွင္ဘုရားအေနနဲ႔ ဘယ္လုိရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ထည့္သြင္းခ်င္တာလဲဆုိတာကုိေတာ့ ေမးစရာ႐ွိတာေပါ့။ လမ္းေဘးခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္႐ုံ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္႐ုံေလာက္ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိက်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာလား။ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္တာေလာက္ကုိပဲ ေခတ္အျမင္႐ွိတယ္လုိ႔ယူဆရင္၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားလက္ဆုံေျပာတတ္တာကုိပဲ အျမင္က်ယ္တယ္လုိ႔ယူဆရင္ေတာ့ အေျခခံတန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပ႒ာန္းတာကုိ ဘာမွ် မေျပာလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ ကမၻာအထိသိေအာင္၊ က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီနည္းစနစ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္။ ပါဠိ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာအသြားအလာကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံက သင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ က်က်နနသင္ေစခ်င္တယ္။ ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာက ပုိေကာင္းမယ္။ တကယ္စိတ္၀င္ စားတယ္၊ ဥာဏ္အသင့္ အတင့္႐ွိတယ္ဆုိရင္ အသက္ (၃၀) ေက်ာ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အဂၤလိပ္စာတတ္ကၽြမ္းတဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။” တဲ့။
သူေျပာခဲ့တဲ့ အထက္ပါစကားေတြ ထဲမွာ မ႐ွင္းမလင္းတာေတြပါေနတယ္။
ဥပမာ၊ လမ္းေဘးခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္႐ုံ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္႐ုံေလာက္ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိက်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာလား ဆုိတဲ့ သူ႔စကား။
ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ ဒီလုိ ေမးစရာမလုိဘူးလုိ႔ယူဆတယ္။ ကုိရင္ (သုိ႔) ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ အဂၤလိပ္စာသင္းေပး၊ သင္ယူကတည္းက ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိ က်ယ္ျပန္႔ သြားေအာင္ သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာပါပဲ။ ဒီလုိ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ သင္ေပးသင္ယူသြားရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းေဘးက ဆုိင္းဘုတ္ေတကုိ ြဖတ္တတ္မွာျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား ေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္လာမွာပါ။
ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္က “ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္တာေလာက္ကုိပဲ ေခတ္အျမင္႐ွိတယ္လုိ႔ယူဆရင္၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားလက္ဆုံေျပာတတ္တာကုိပဲ အျမင္က်ယ္တယ္လုိ႔ယူဆရင္ေတာ့ အေျခခံတန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပ႒ာန္းတာကုိ ဘာမွ် မေျပာလုိပါဘူး” လုိ႔ ဆုိတယ္။
ဒါက ဘာကုိ ဆုိလုိတာပါလဲ။ စာေရးသူအျမင္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာဟာ အဂၤလိပ္စကားကုိ ေျပာတတ္ဖုိ႔၊ အဂၤလိပ္စာကုိ ေေရးတတ္ဖုိ႔၊ ဖတ္တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဆုိင္းဘုတ္ကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ သတင္းစာကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ ပိဋကတ္စာေပကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ ဖတ္တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာရာမွာလဲ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစုံကုိ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးနဲ႔ေျပာရ ေျပာရ၊ ကုလားလူမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာရ ေျပာရ၊ ေျပာတတ္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဆရာေတာ္ဆက္ေျပာတာက “ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ ကမၻာအထိ သိေအာင္၊ က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီနည္းစနစ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္။ ပါဠိ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာအသြားအလာကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံက သင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ က်က်နနသင္ေစခ်င္တယ္။ ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာက ပုိေကာင္းမယ္” တဲ့။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒီစကားအရ ဆရာေတာ္က အေျခခံတန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာကုိ မျပ႒ာန္းေစလုိဘူး။ ၀ါ - အေျခခံတန္း စာသင္သားေတြကို အဂၤလိပ္စာ မသင္ၾကနဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ။
စာေရးသူအျမင္ကေတာ့ အေျခခံတန္းမွာကတည္းက သူ႔အရြယ္ သူ႔အဆင့္နဲ႔အညီ သိသင့္တဲ့ စာသင္သားလဲ က်က္မွတ္ဖတ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခခံအဂၤလိပ္စာကုိ ျပ႒ာန္းေပးၿပီး သင္ၾကားေပး ထားသင့္တယ္။ ဒီလုိလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ပါဠိစာေပဖက္မွာ အားနည္းသြားမယ္လုိ႔ေတာ့ (လုံး၀) မယုံၾကည္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ အဂၤလိပ္စာ မသင္ရလဲ ပါဠိစာေပ အားနည္းခ်င္ နည္းေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ေတာ္တဲ့လူက ေတာ္တာပါပဲ။ ညံ့တဲ့လူက ညံ့ေနတာပါပဲ။
ဆရာေတာ္က စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြကို ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္မွ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူေစခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ အတန္းျပ႒ာန္းစာထဲမွာ မထည့္သြင္းပဲနဲ႔ အလြတ္သင္ယူေစခ်င္တဲ့ သေဘာလုိ႔ ယူဆမိတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒီအျမင္ဟာ ေယဘုယ်မဆန္ဘူးလုိ႔ယူဆပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဓမၼာစရိယတန္းကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ့ေတာ့ အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက အသက္ ၃၀ ေလာက္မွ ဓမၼာစရိယတန္းကုိ ေအာင္ၾကတာ။ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ၿပီးရင္လဲ စာသင္တုိက္အမ်ားစုက လက္ခံခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဆုိေတာ့ အသက္လဲႀကီး ေနစရာလဲ အခက္အခဲေတြ႔ေနတဲ့ ဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ရဟန္းေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္စာသင္ယူဖုိ႔ အခြင့္အေရး အေတာ့္ကုိ နည္းသြားပါၿပီ။
စာေရးသူအျမင္က ဒီအဂၤလိပ္စာကုိ အေျခခံအတန္းေတြမွာကတည္းက ျပ႒ာန္းစာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးၿပီး သင္ယူေစခ်င္တာ။ ထူးခၽြန္တဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားက ပိဋကတ္စာေပေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိႏုိင္ၾကမွာျဖစ္ၿပီး ဘက္စုံေတာ္တဲ့ နုိင္ငံျခားသာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
အလည္အလတ္တန္းစားရွိတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ့ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ပီးတာနဲ႔ မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းထုိင္မဲ့ ေနရာအသီးသီးမွာ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ ျပနုိင္တဲ့အဆင့္ေရာက္လာမွာပါ။ အဲ၊ အနိမ့္္ဆုံးအဆင့္ကေတာ့ လမ္းေဘးကဆုိင္းဘုတ္ေတြ လမ္းညႊန္ေတြကုိ ဖတ္တတ္လာၿပီး အထက္တစ္ေနရာမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္အလည္သြားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးလုိ “ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား” လုိ႔ ေအာ္စရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။
ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္ႏုိင္ငံက ရဟန္းေတာ္မ်ား ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္သာသနာျပဳႏုိင္ေအာင္ ပါဠိစာေပေရာ၊ ဗုဒၶဘာသာစာေပေရာ၊ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းေရာ၊ အဂၤလိပ္စာေရာ ျပ႒ာန္းစာထဲမွာ ထည့္ၿပီး သင္ၾကားေပးေစခ်င္တာပါ။
ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႔ ပညာေရးစနစ္မွာ (အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္) ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမႀကီးတန္း၊ ဓမၼာစရိယတန္း ဆုိၿပီး အတန္း (၄) တန္းပဲ ႐ွိတယ္။ အတန္းက သာ (၄) တန္းပဲ ႐ွိတာ။ စာသင္သားရဟန္းသံဃာေတာ္အမ်ားစုဟာ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သင္ယူရတယ္။ ဒီအတန္း (၄) တန္းကုိ (၄) ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ဘုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ၄ ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္သြားတဲ့ရဟန္းေတာ္ မ႐ွိသေလာက္ ႐ွားပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္အမ်ားစု ၁၀ - ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သင္ယူရေနတဲ့ ဒီအတန္း (၄) တန္းကုိ ဘာလုိ႔မ်ား အတန္းတုိးၿပီး မထားႏုိင္ရတာလဲ။ ဘာလုိ႔မ်ား အတန္း (၄) တန္းထဲ သတ္မွတ္ထားရတာလဲ။ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ ဒီကိစၥ ၀ုိင္း၀န္းစဥ္းစားေပးရမွာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရး ျပဌာန္းစာမွာ ပါဠိဘာသာ (Language) နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ (Subject) ေရာေထြးေနတယ္။ ေရာေရာေထြးေထြး သင္ေပး သင္ယူေနရတာ ျပႆနာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သင္ေပးေနတဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္အမ်ားစုက ပါဠိဘာသာပုိင္း (Language) နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းအရာပုိင္း (Subject) ကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေရာက္တဲ့အထိ ခြဲခြဲျခားျခား ေျပာမျပဘူး။ သင္မေပးဘူး။ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းအရာပုိင္းသင္ၾကားေပးမႈ အားနည္းတယ္လုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိ ပုိမွန္ႏုိင္တယ္။ ဗုဒၶအေၾကာင္း၊ ကံ ကံ၏အက်ဳိး၊ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရးအျမင္ စသည္၊ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္းက်င့္စဥ္ လမ္းစဥ္စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပဌာန္း စာထဲမွာ မေတြ႔ရဘူး။ အက်ဳိးဆက္က ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိေတာ့ စာတတ္လူမုိက္ (ပညာတတ္လူမုိက္) ေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒီထက္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ၿပီးသားဦးဇင္းေတြ ဓမၼာစရိယတန္းမွာ သင္ရတဲ့ သာမညဖလသုတ္၊ အမၺ႒သုတ္အေၾကာင္းေတြကုိ မေျပာျပတတ္တာပဲ။
ေနာက္ၿပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရး ျပဌာန္းစာမွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သမုိင္း၊ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္း၊ ဗုဒၶစာေပသမုိင္းပညာရပ္ေတြ ထည့္မထားဘူး။ ဒီဘာသာရပ္ဟာ ရဟန္းေတာ္တုိင္း သိသင့္တဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ဖတ္ေနတဲ့ သင္ၾကားေနတဲ့ အ႒ကထာစာအုပ္ (သုိ႔) ဋ့ီကာစာအုပ္ကို ဘယ္ေခတ္က၊ ဘယ္ရာစုက၊ ဘယ္ခုနစ္ခန္႔က ဘယ္ပုဂၢဳိလ္က ဘယ္ဆရာေတာ္နဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္ ဆရာေတာ္က ေရးခဲ့တယ္ဆုိတာ သိသင့္တာေပါ့။
ဥပမာ၊ ပုဂံေခတ္က သာသနာေရးအေျခအေန၊ အင္း၀ေခတ္သာသနာေရး အတက္အက်၊ ဘာ့ေၾကာင့္ သာသနာအားနည္းသြားရတယ္ စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္ ေတြ သိကုိ သိရပါမယ္။ ဒါမွသာ သာသနာျပဳရာမွာ ခရီးေရာက္ပါမယ္။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာ ပညာသင္တုန္းက ကုလားကုိရင္ေလးတစ္ပါးနဲ႔ စကားေျပာဘူးတယ္။ သူတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းသင္ရေၾကာင္း၊ သမုိင္းထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေ႐ႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း လည္းပါေၾကာင္း၊ ေ႐ႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းထဲမွာ တပုႆနဲ႔ ဘလႅိကကုန္သည္ညီေနာင္ တုိ႔ပါေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုန္ေရာင္း၀ယ္ရင္း ဘုရား႐ွင္နဲ႔ေတြ႔ရာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ အဦးဆုံး သရဏဂုံႏွစ္ပါးေဆာက္တည္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူက ေျပာျပတယ္။
သူ ဆက္ေမးတယ္။ ဒီလုိ အဦးဆုံး သရဏဂုံေဆာက္တည္ရမွာ ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေဆာက္တည္တာလဲ၊ ပါဠိဘာသာစကားနဲ႔လား၊ ျမန္မာဘာသာစကားနဲ႔လားတဲ့။
သမုိင္းကုိ သင္ေတာ့ သမုိင္းထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကုိ စူးစမ္းတတ္တဲ့ ဒီသီဟုိဠ္ကုိရင္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးရမွာပါ။ သမုိင္းစာအုပ္ေတြကေျပာျပတာေတြ သင္ယူရတာေတြကုိ သီရိလကၤာကုိရင္ေလး က စူးစမ္းတဲ့သေဘာေလးပါ။ ျမန္မာကုိရင္၊ ဦးဇင္းမ်ားလည္း ဒီလုိ စူးစမ္းမႈေလးေတြနဲ႔ အမွန္တရားကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ႏုိင္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းကုိ အတန္းတုိင္းမွာ ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးဘုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရးအားနည္းခ်က္တစ္ခုက စာသင္သား တပည့္ေတြ မ႐ွင္းလင္းတာကုိ ေမးခြင့္ ေပးမထားဘူး။ စာခ်ခ်ိန္ျပည့္ရင္ စာခ်ဘုန္းႀကီးက “ကဲ၊ ေတာ္ၿပီ” ေလာက္ေျပာၿပီး စာအုပ္ပိတ္၊ သူ႔အခန္းထဲ ၀င္သြားေတာ့တာပဲ။ စာသင္သား နားလည္လည္ မလည္လည္ သူနဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲ။ တကယ္ေတာ့ စာခ်ခ်ိန္ တစ္နာရီဆုိရင္ တစ္နာရီအျပည့္မခ်ဘဲ မိနစ္ (၅၀) ေလာက္သာ ပုိ႔ခ်သင့္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ (၁၀) မိနစ္ကို စာသင္သားေတြ မ႐ွင္းတာေမးဘုိ႔ ခ်န္ထားသင့္တယ္။ ဒီလုိအေလ့အထမ႐ွိေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စာသင္ၿပီး ဓမၼာစရိယဘြဲ႔ေတြသာ ရတယ္။ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တုိးတက္မႈ နည္းပါးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။
ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားစာသင္နည္းစနစ္က ဗုဒၶစာေပဆုိင္ရာမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚခြင့္ ေပးမထားဘူး။ ျမန္မာျပည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးစနစ္က ေ႐ွ႔ကဆုိ ေနာက္ကလုိက္ေရးရတဲ့ (ၾကက္တူေ႐ြး) ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ေန္တယ္။ ဒါကုိ ဒီလုိမွတ္၊ ဒီလုိေျဖနဲ႔ ပီးေတာ့တာပဲ။ စာသင္သားေတြရဲ႕ သံသယဆူးေညာင့္ေတြကုိ ႏႈတ္မေပးၾကဘူး။ ဆရာကဆုိ တပည့္က ေနာက္က လုိက္ေရးရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကားမွာ ကုိယ္သံသယ႐ွိတာ မ႐ွင္းတာကို ထမေမးရဲဘူး။ မ႐ွင္းတာေမးရင္ ဆရာသမားေတြကုိ မ႐ုိေသရာေရာက္တယ္၊ ဘုကန္႔လန္႔လုပ္ တယ္လုိ႔ အယူ႐ွိတဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြထံေမွာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့သံသယေတြကုိ (ေအာင့္အီး) ၿမဳိခ်ရင္း ဘြဲ႔လက္မွတ္ႀကီးေတြကုိ ရခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံး အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္က ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဂၤလိပ္ဘာသာ အေရး အဖတ္ အေျပာ တတ္ေျမာက္ထားဘုိ႔ပါပဲ။ သိၾကၿပီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း အဂၤလိပ္စာ မတတ္ရင္ အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးေတြမွာကို အဆင္ေျပဘုိ႔ မလြယ္ဘူး။ တခ်ဳိ႔ ႏုိင္ငံျခားကုိ အလည္လာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း ဒီအဂၤလိပ္စာမတတ္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ပုံေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားေနရတယ္။
ဟုိတေလာဆီက အေတာ္အသင့္နာမည္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာမတတ္တဲ့ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္တစ္ပါး အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ သူ႔တပည့္ဦးဇင္းေလး အကူအညီနဲ႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကအလည္သြားတယ္တဲ့။ ဂ်ပန္ေရာက္လုိ႔ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းေလး ဘာအစာမေၾကျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ဦးဇင္းေလးက ဆရာေတာ့္ကုိ ၿမဳိ႔လည္ေခါင္ ရထားဘူတာ႐ုံနားမွာ ပစ္ထားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္က ျမန္မာစကားက လြဲလုိ႔ ဘာစကားမွ မေျပာတတ္ေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အခက္ေတြ႔ ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ဘာမွ ႀကံရာမရေတာ့ ရထားဘူတာက ထြက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဘက္ကုိ လွည့္ၿပီး “ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား” လုိ႔ တစ္ေနကုန္ ေအာ္ေနရသတဲ့။
ျမန္မာစာသင္သားရဟန္း၊ သာမေဏမ်ား အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ အျမင္ကုိ ၂၀၁၀၊ ဧၿပီလထုတ္ အပၸမာဒမဂၢဇင္းမွာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သာမန္စာသင္တုိကဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဒီထင္ရွားတဲ့ဆရာေတာ္ထံသြားၿပီး အဂၤလိပ္စာကုိ အေျခခံတန္းေတြမွာ ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးလုိေၾကာင္း၊ သင့္မသင့္ အႀကံေတာင္းတယ္။
ထင္႐ွားတဲ့ဆရာေတာ္ေျပာတာ က “အေျခခံစာေမးပြဲေတြမွာ အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပဌာန္းတာဟာ ေခတ္အေျခအေနအရ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ အ႐ွင္ဘုရားအေနနဲ႔ ဘယ္လုိရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ထည့္သြင္းခ်င္တာလဲဆုိတာကုိေတာ့ ေမးစရာ႐ွိတာေပါ့။ လမ္းေဘးခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္႐ုံ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္႐ုံေလာက္ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိက်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာလား။ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္တာေလာက္ကုိပဲ ေခတ္အျမင္႐ွိတယ္လုိ႔ယူဆရင္၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားလက္ဆုံေျပာတတ္တာကုိပဲ အျမင္က်ယ္တယ္လုိ႔ယူဆရင္ေတာ့ အေျခခံတန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပ႒ာန္းတာကုိ ဘာမွ် မေျပာလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ ကမၻာအထိသိေအာင္၊ က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီနည္းစနစ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္။ ပါဠိ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာအသြားအလာကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံက သင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ က်က်နနသင္ေစခ်င္တယ္။ ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာက ပုိေကာင္းမယ္။ တကယ္စိတ္၀င္ စားတယ္၊ ဥာဏ္အသင့္ အတင့္႐ွိတယ္ဆုိရင္ အသက္ (၃၀) ေက်ာ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အဂၤလိပ္စာတတ္ကၽြမ္းတဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။” တဲ့။
သူေျပာခဲ့တဲ့ အထက္ပါစကားေတြ ထဲမွာ မ႐ွင္းမလင္းတာေတြပါေနတယ္။
ဥပမာ၊ လမ္းေဘးခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္႐ုံ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္႐ုံေလာက္ ရည္႐ြယ္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိက်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာလား ဆုိတဲ့ သူ႔စကား။
ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ ဒီလုိ ေမးစရာမလုိဘူးလုိ႔ယူဆတယ္။ ကုိရင္ (သုိ႔) ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ အဂၤလိပ္စာသင္းေပး၊ သင္ယူကတည္းက ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိ က်ယ္ျပန္႔ သြားေအာင္ သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာပါပဲ။ ဒီလုိ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ သင္ေပးသင္ယူသြားရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းေဘးက ဆုိင္းဘုတ္ေတကုိ ြဖတ္တတ္မွာျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား ေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္လာမွာပါ။
ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္က “ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္တာေလာက္ကုိပဲ ေခတ္အျမင္႐ွိတယ္လုိ႔ယူဆရင္၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားလက္ဆုံေျပာတတ္တာကုိပဲ အျမင္က်ယ္တယ္လုိ႔ယူဆရင္ေတာ့ အေျခခံတန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပ႒ာန္းတာကုိ ဘာမွ် မေျပာလုိပါဘူး” လုိ႔ ဆုိတယ္။
ဒါက ဘာကုိ ဆုိလုိတာပါလဲ။ စာေရးသူအျမင္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာဟာ အဂၤလိပ္စကားကုိ ေျပာတတ္ဖုိ႔၊ အဂၤလိပ္စာကုိ ေေရးတတ္ဖုိ႔၊ ဖတ္တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဆုိင္းဘုတ္ကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ သတင္းစာကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ ပိဋကတ္စာေပကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ ဖတ္တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာရာမွာလဲ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစုံကုိ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးနဲ႔ေျပာရ ေျပာရ၊ ကုလားလူမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာရ ေျပာရ၊ ေျပာတတ္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဆရာေတာ္ဆက္ေျပာတာက “ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ ကမၻာအထိ သိေအာင္၊ က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီနည္းစနစ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္။ ပါဠိ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာအသြားအလာကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံက သင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ က်က်နနသင္ေစခ်င္တယ္။ ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာက ပုိေကာင္းမယ္” တဲ့။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒီစကားအရ ဆရာေတာ္က အေျခခံတန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာကုိ မျပ႒ာန္းေစလုိဘူး။ ၀ါ - အေျခခံတန္း စာသင္သားေတြကို အဂၤလိပ္စာ မသင္ၾကနဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ။
စာေရးသူအျမင္ကေတာ့ အေျခခံတန္းမွာကတည္းက သူ႔အရြယ္ သူ႔အဆင့္နဲ႔အညီ သိသင့္တဲ့ စာသင္သားလဲ က်က္မွတ္ဖတ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခခံအဂၤလိပ္စာကုိ ျပ႒ာန္းေပးၿပီး သင္ၾကားေပး ထားသင့္တယ္။ ဒီလုိလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ပါဠိစာေပဖက္မွာ အားနည္းသြားမယ္လုိ႔ေတာ့ (လုံး၀) မယုံၾကည္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ အဂၤလိပ္စာ မသင္ရလဲ ပါဠိစာေပ အားနည္းခ်င္ နည္းေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ေတာ္တဲ့လူက ေတာ္တာပါပဲ။ ညံ့တဲ့လူက ညံ့ေနတာပါပဲ။
ဆရာေတာ္က စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြကို ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္မွ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူေစခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ အတန္းျပ႒ာန္းစာထဲမွာ မထည့္သြင္းပဲနဲ႔ အလြတ္သင္ယူေစခ်င္တဲ့ သေဘာလုိ႔ ယူဆမိတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒီအျမင္ဟာ ေယဘုယ်မဆန္ဘူးလုိ႔ယူဆပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဓမၼာစရိယတန္းကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ့ေတာ့ အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက အသက္ ၃၀ ေလာက္မွ ဓမၼာစရိယတန္းကုိ ေအာင္ၾကတာ။ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ၿပီးရင္လဲ စာသင္တုိက္အမ်ားစုက လက္ခံခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဆုိေတာ့ အသက္လဲႀကီး ေနစရာလဲ အခက္အခဲေတြ႔ေနတဲ့ ဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ရဟန္းေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္စာသင္ယူဖုိ႔ အခြင့္အေရး အေတာ့္ကုိ နည္းသြားပါၿပီ။
စာေရးသူအျမင္က ဒီအဂၤလိပ္စာကုိ အေျခခံအတန္းေတြမွာကတည္းက ျပ႒ာန္းစာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးၿပီး သင္ယူေစခ်င္တာ။ ထူးခၽြန္တဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားက ပိဋကတ္စာေပေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိႏုိင္ၾကမွာျဖစ္ၿပီး ဘက္စုံေတာ္တဲ့ နုိင္ငံျခားသာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
အလည္အလတ္တန္းစားရွိတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ့ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ပီးတာနဲ႔ မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းထုိင္မဲ့ ေနရာအသီးသီးမွာ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ ျပနုိင္တဲ့အဆင့္ေရာက္လာမွာပါ။ အဲ၊ အနိမ့္္ဆုံးအဆင့္ကေတာ့ လမ္းေဘးကဆုိင္းဘုတ္ေတြ လမ္းညႊန္ေတြကုိ ဖတ္တတ္လာၿပီး အထက္တစ္ေနရာမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္အလည္သြားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးလုိ “ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား” လုိ႔ ေအာ္စရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။
ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္ႏုိင္ငံက ရဟန္းေတာ္မ်ား ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္သာသနာျပဳႏုိင္ေအာင္ ပါဠိစာေပေရာ၊ ဗုဒၶဘာသာစာေပေရာ၊ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းေရာ၊ အဂၤလိပ္စာေရာ ျပ႒ာန္းစာထဲမွာ ထည့္ၿပီး သင္ၾကားေပးေစခ်င္တာပါ။
No comments:
Post a Comment