ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း၊ အင္အားမျဖစ္ ဘူးေဟ့

http://frankgardner.blogspot.com

တခါတရံ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက်ရင္ သီခ်င္း ေလးေတြ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္အစဥ္ေလး ေတြကို ျဖန္႔ က်က္မိေလ့ ရွိပါတယ္။ ခုတေလာမွာေတာ့ ကရင္နီရဲေဘာ္ေတြ သီဆိုထားတဲ့ “ဆီျဖစ္မယ့္ ႏွမ္းတ ေစ့”၊ “ေဖာင္ဖ်က္စြန္႔ လြတ္ထြက္ခဲ့”၊ “အခ်ိန္တန္ၿပီး” စတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ၊ အဆိုေတာ္ ေဇာ္ပိုင္သီဆိုထား တဲ့ “လမ္းဆံု” သီခ်င္းေလးနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ ပါ တီ၀င္ ဒီခ်စ္မ်ဳိး ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဂီတအႏု ပညာရွင္ ဦးရဲလြင္က သံစဥ္ထည့္ၿပီးး သီဆိုထားတဲ့ “ပန္းရဲ႕လမ္း” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကို နားေထာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းရဲ႕လမ္း သီခ်င္းထဲမွာ ကၽြန္မ အရမ္း ႀကိဳက္တဲ့ စာသားေလး တခုပါပါတယ္။ “ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း၊ အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့” ဆိုတဲ့ စာသား ေလးပါ။

ဒီစာသားေလးကို ၾကားမိတဲ့ အခါတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေလးေတြက အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာကို သတိရမိသြားတတ္ပါ တယ္။ ဒီအထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဘုန္းႀကီးပ်ံ ပြဲ ခရီးစဥ္ေလး တခုလဲ ပါပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မက မႏၲေလးမွာ ပညာသြားသင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမပိတ္ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းလစ္ၿပီးး တလတခါေလာက္ ေတာင္ႀကီးကို ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လဲ မဟုတ္။ ေတာင္ႀကီး- မႏၲေလး ခရီးစဥ္ေလးကို ကၽြန္မ အေတာ္ပဲ စြဲစြဲလန္းလန္း ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရြာငံလမ္းလို႔ ကၽြန္မတို႔ ေခၚၾကတဲ့ ေတာင္ႀကီး- ေအာင္ပန္း- ရြာငံ-ဟန္ျမင့္မိုရ္- မႏၲေလးလမ္းေလးကိုပါ။ ရြာငံကေန မႏၲေလးဘက္ အထြက္မွာ ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားတဆူကို သြားဖူးရတာ၊ စိုက္ပ်ဳိး ေရးျခံေတြကို လိုက္ၾကည့္ရတာ၊ ကားလမ္းေပၚကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ႀကီးကို ေငးေမာရတာေတြကို ကၽြန္မ ႏွစ္ သက္ပါတယ္။ ဒီေဒသထဲေရာက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီေဒသကို ျဖတ္ၿပီးေတာင္ႀကီးကို ခဏခဏျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္ႀကီးကို ျပန္ျဖစ္ရင္း တခါတေလ ၿမိဳ႕အနီးတ၀ိုက္က ရြာေလးေတြကို အလည္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္အျပန္ ခရီး တေခါက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲတခုကို သြားၾကဖို႔ အေဖာ္စပ္တာေၾကာင့္ သြားဖို႔စီစဥ္ျဖစ္ၾကပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘယ္လိုသြားမွာလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာက စတက္လာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲက ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕နဲ႔ အ တန္ငယ္ ေ၀းပါတယ္။ ေတာင္ေတြကိုျဖတ္ၿပီး ေတာလမ္းကသြားရင္ ငါးနာရီေက်ာ္ၾကာႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်စ္ကားနဲ႔ သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ နာရီအနည္းငယ္အတြင္းမွာ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကားနဲ႔ သြားမယ့္သူနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ့္ သူ ေတြ ႏွစ္အုပ္စု ကြဲပါေလေရာ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေတာေတာင္ေတြ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြကို ႏွစ္သက္လြန္းလို႔ အခ်ိန္အားရတာနဲ႔ နီးစပ္ရာ ေတာလမ္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ သြားေလ့ရွိသူဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေတာလမ္းခရီးအုပ္စုထဲ ေရာက္သြားပါ ေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ နံနက္ ေျခာက္နာရီ လူစုၿပီးး၊ မြန္းမတည့္ခင္ ေရာက္ေအာင္ ခရီးစႏွင္ၾကပါတယ္။ ကနဦးအစမွာေတာ့ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က စၿပီးး ျငီးျငဴလာၾကပါတယ္။ ေတာလမ္းခရီးကို ေရြးမိ တာ မွားၿပီးတဲ့။ ဂ်စ္ကားနဲ႔သာ လိုက္သြားမိရင္ ခုခ်ိန္ဆို ေရာက္ေလာက္ၿပီးလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ခရီးကလဲ ၾကမ္းသထက္ ၾကမ္းလာပါတယ္။ လမ္းျပေပးတဲ့ ပအို၀့္အမ်ဳိးသားလူငယ္ေလးကိုလဲ လမ္းမွန္ရဲ႕လားလို႔ လိုက္ေမးၾကပါတယ္။ တ ေယာက္နဲ႔တေယာက္လဲ အျပစ္ျမင္လာၾကပါတယ္။ စထြက္စတုန္းက လမ္းေခ်ာ္တတ္တဲ့ ေနရာေလးေတြဆို တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ လမ္းကမ္းၿပီး ေဖးကူေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ေလးေတြကလဲ တစတစ ေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆို ေနာက္လူေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေတာင္အတက္လမ္းေတြမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တက္သြားတာေတြေတာင္ ရွိလာပါ တယ္။

အဲလိုနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရြာေလးတရြာကို ေရာက္ပါ တယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲသြားမယ့္ ခရီးသည္တင္ ဂ်စ္ကားတခ်ဳိ႕လဲ အဲဒီမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ လူဆယ္ ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကားၾကံဳလိုက္ခ်င္သူေတြရွိရင္ ဒီရြာက လမ္းဆံုပဲ မဟုတ္လား။ ေလး ေယာက္က ကားၾကံဳဆက္လိုက္သြားပါတယ္။ က်န္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ငါးေယာက္နဲ႔ လမ္းျပေကာင္ေလးကေတာ့ ခရီးဆက္ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲေရာက္ေတာ့ မြန္းတည့္ၿပီးးေနပါၿပီး။ ဆာေလာင္ေနၾကၿပီးမို႔ ေ၀ေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ေလး ေတြကို တန္းစီၿပီး အျမန္ေျပးယူရပါတယ္။ ၿပီးးေတာ့မွ ေနအရမ္းမပူမယ့္ တေနရာကို ရွာၿပီးး ေမာေမာနဲ႔ ထိုင္စားမိၾကပါ တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္သယ္လာၾကတဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ပဲပုတ္ေထာင္းေၾကာ္ေလးေတြကို ေ၀မွ်စားျဖစ္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သတိထားမိသြားတာတခုက ခရီးစထြက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုးေယာက္လံုး ထမင္းလက္ ဆံု မစားျဖစ္ၾကေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႕နံနက္ကမွ ေတြ႔ရတဲ့ လမ္းျပေကာင္ေလးနဲ႔ေတာ့ လက္ေရတျပင္တည္း ထမင္းစား ျဖစ္ေနတာကိုပါ။

လူ႔ ဘ၀ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္ၾကတာမွာလဲ ဒီလိုပဲ ၾကံဳရဦးမယ္လို႔ ဒီတုန္းက ကၽြန္မေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ပန္းတိုင္တူ တိုင္းလဲ သြားၾကတဲ့ လမ္းေတြက တူခ်င္မွ တူၾကမွာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ခရီးကို ေရြးၿပီးးမွ ခရီးမဆံုးခင္ ကားၾကံဳလိုက္ခ်င္သူ ေတြလဲ ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဇြဲ၊ လံု႔လေတြက မတူၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးၾက ရတဲ့ ဘ၀ေတြမို႔ လမ္းဆံုမွာ လမ္းခြဲသြားမယ့္ သူေတြကို အျပစ္တင္ေနတာ၊ မသြားဖို႔ တားေနတာေတြက အဓိပၸာယ္ မရွိ လွပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္သြားရမယ့္ ပန္းတိုင္အတြက္၊ ကိုယ္နဲ႔အတူ ခရီးဆက္မယ့္ လူေတြရဲ႕ လက္ေတြကို ခိုင္ ခိုင္မာမာ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။

အဲဒီသေဘာတရားေလးေတြကို “ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့” ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ျပန္ၿပီး အ မွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္အားမျဖစ္မယ့္ လက္ဖ၀ါးေတြ အမ်ားႀကီး ထိေတြ႔ၿပီး လက္ဖ၀ါးခ်င္း ထိခတ္ေနတာထက္စာရင္ အင္အားျဖစ္ေစမယ့္ လက္ဖ၀ါးေလးေတြပဲ မိမိရရ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာက ပိုၿပီးး အက်ဳိးေက်းဇူးရွိမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ခင္မမမ်ဳိး (၂၇၊ ၁၊ ၂၀၁၁)

သိသင္႔ေသာ တီထြင္သူမ်ား

**ကင္မရာ**

တီထြင္သူ ....၀ီလ်ံေတာလ္ေဘာ႔စ္ ၊ လူး၀စ္စ္ ဒက္ဂူရီ ။
လူမ်ိဳး ..........အဂၤလိပ္ ။
ခုႏွစ္............၁၈၃၅ ၊ ၁၈၃၉ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....အၿမဲစြဲထင္မယ္႔ ပံုရိပ္မ်ားဖန္တီးေရး ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......ယေန႔ေခတ္ ကင္မရာမ်ား ။

**ကြန္ပ်ဳတာ**

တီထြင္သူ ....ခ်ားလ္စ္ ဘက္ေဘ႔ခ်္ ။
လူမ်ိဳး ..........အဂၤလိပ္ ။
ခုႏွစ္............၁၈၂၃ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....ရွည္လ်ားစြာတြက္ခ်က္စစ္ဆင္ႏိုင္ေရး ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......အသိပညာ ႏွင္႔ အီလက္ထေရာနစ္ကြန္ပ်ဳတာမ်ား ။

**ခဲတံ**

တီထြင္သူ ....ဖက္ဘာမိသားစု ၊ အဲန္ေဂ်ကြန္တီ ။
လူမ်ိဳး ..........ဂ်ာမန္ ။
ခုႏွစ္............၁၇၆၀ ၊ ၁၇၉၅ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....စာေရးရန္ ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......ဖန္ ၊ အ၀တ္ ၊ ပလတ္စတစ္မွာေရးတဲ႔ ခဲတံမ်ား ။

**အက္တမ္**

တီထြင္သူ ....ဂြ်န္ေဒၚလန္တန္ ။
လူမ်ိဳး ..........အဂၤလိပ္ ။
ခုႏွစ္............၁၈၀၃ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....ရုပ္ကို အေသးစိတ္ခြဲၿခမ္းစိတ္ၿဖာေလ႔လာေရး ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......အက္တမ္သီအိုရီ ၊ အက္တမ္စြမ္းအင္ ၊ အဏုၿမဳဓာတ္ေပါင္းဖို ။

**ေၿခတု လက္တုမ်ား**

တီထြင္သူ ...အမ္ဘေရာ္စီ ပါရီ ။
လူမ်ိဳး........ၿပင္သစ္ ။
ခုႏွစ္ ........၁၆ ရာစုအတြင္း ။
ရည္ရြယ္ခ်က္ ....ေၿခတု လက္တုမ်ားတပ္ဆင္ေပးေရး ။
တိုးတက္မွုရလဒ္....အၿခားကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္ပိုင္းအတုမ်ား ။


**မိုးပ်ံတိုက္**

တီထြင္သူ ...၀ီလ်ံ ေလး ဘာရြန္ ဂ်င္နီ ။
လူမ်ိဳး........အေမရိကန္ ။
ခုႏွစ္ ........၁၈၅၃ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္ ....ေၿမေနရာ ပိုမိုရရွိေရး ။
တိုးတက္မွုရလဒ္....ေခာတ္မီ မိုးပ်ံတိုက္ၾကီးမ်ား ။

**ပယ္နယ္စလင္**

တီထြင္သူ ...ဆာ အလဇႏၵားဖလင္းမင္း ။
လူမ်ိဳး........အဂၤလိပ္ ။
ခုႏွစ္ ........၁၉၂၈ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္ ....ေရာဂါေပးတဲ႔ ဗက္တီးရီးယား ႏွိမ္နင္းေရး ။
တိုးတက္မွုရလဒ္....အၿခားခုခံေဆးမ်ား ။


**တယ္လီဖုန္း**

တီထြင္သူ ....အလက္ဇႏၵား ဂေရဟမ္ဘဲလ္
လူမ်ိဳး .........ကေနဒါ။
ခုႏွစ္ ............ ၁၈၆၀ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္ ..စကားေျပာဆက္သြယ္ေရး ။
တိုးတက္မွဳရလဒ္ ....ယေန႔ေခတ္ ဆက္သြယ္ေရး၊ မိုဘိုင္းဖုန္း

**စက္ရုပ္**

တီထြင္သူ ....ပိုင္ရာဂ်ီ ဂ်က္ကြက္ ဒေရာ႔စ္ ။
လူမ်ိဳး ..........ဆြီဒစ္ရွ္ ။
ခုႏွစ္............၁၇၇၀ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....လူသားတို႔ အလုပ္ေစခိုင္းၿခင္း ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......စက္ရံုသံုးစက္ရုပ္မ်ား ။

**ေရဒါ**

တီထြင္သူ ....ေရာဘတ္ ၀ပ္ဆင္ ။
လူမ်ိဳး ..........အဂၤလိပ္ ။
ခုႏွစ္............၁၉၃၅ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....ရန္သူ႔ေလယာဥ္၀င္လာမွု သတိေပးေစၿခင္း ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......ေရေၾကာင္းသံုးကိရိယာ ။


**မီးရထား**

တီထြင္သူ ....ေဂ်ာ႔စတီဗင္ဆင္ ။
လူမ်ိဳး ..........အဂၤလိပ္ ။
ခုႏွစ္............၁၈၂၅ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....ခရီးသည္နဲ႔ ေက်ာက္မီးေသြး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......ဒီဇယ္ရထား ၊ လ်ွပ္စစ္ရထား ။

** X _ ေရာင္ၿခည္**

တီထြင္သူ ....၀ိုင္ဟဲမ္ ရြန္ဂ်င္ ။
လူမ်ိဳး ..........ဂ်ာမန္ ။
ခုႏွစ္............၁၈၉၅ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....ဓတ္မွန္ရိုက္ကူးေရး ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......နည္းပညာ ၊ စက္မွဳ ၊ေဆး၀ါးအတြက္ အေရးပါတဲ႔ ေရာင္ၿခည္ ။

**မီးၿခစ္ဆံ**

တီထြင္သူ ....ေရာဘတ္ဘိြဳင္လီ ၊ ဂြ်န္ေဂါ႔တာ ။
လူမ်ိဳး ..........အဂၤလိပ္ ။
ခုႏွစ္............၁၆၈၁ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....မီးထုတ္လုပ္ေရး ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......မီးၿခစ္အမိ်ဳးမ်ိဳး ။


**လ်ွပ္စစ္မီး**

တီထြင္သူ ....ဆာဟပ္ဖရီေဒဗီ ၊ ေဂ် ၊ ဒတ္ဘယ္လ္ယူစတား ။
လူမ်ိဳး ..........အဂၤလိပ္ ၊ အေမရိကန္ ။
ခုႏွစ္............၁၈၀၂ ၊ ၁၈၄၅ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....အိမ္မီး ၊ လမ္းမီးထြန္းရန္ ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......ယေန႔ေရာင္စံုမီးမ်ား ။


**သာမိုမီတာ**

တီထြင္သူ ....ဂယ္လီလီယို ။
လူမ်ိဳး ..........အီတာလီယန္ ။
ခုႏွစ္............၁၅၉၂ ။
ရည္ရြယ္ခ်က္.....အပူတိုင္းဖို႔ ။
တိုးတက္မွူရလဒ္......ေခတ္မီလ်ွပ္စစ္သံုး အပူတိုင္းကိရိယာ ။

Taxi သမားတစ္ေယာက္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ဟာေလးေပါ့..

ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဂၤလိပ္စာကို အကၽြမ္းႀကီး မဟုတ္ေတာင္
နဲနဲပါးပါးေတာ့ေျပာႏိုင္ဆိုႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဆိုက္ကားသမား Taxi သမားကအစ၊
ျမင္းလွည္းသမား အဆံုး နဲနဲပါးပါးေတာ့ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း
လူတိုင္းသတိထားရမွာက ႏုိင္ငံျခားသားတိုင္း အဂၤလိပ္စာမတတ္ဖူးဆိုတာပဲ။
ျပင္သစ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဂၤလိပ္စာဘက္မွာ အားနည္းပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကေတာ့ Taxi သမားတစ္ေယာက္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ဟာေလးေပါ့။
တစ္ခါကႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ (ျပင္သစ္လူမ်ိိဳး) ကားငွားတယ္….
Taxi သမားကေမးလိုက္တယ္… သူတက္သမွ်မွတ္သမွ်ေလးနဲ႕ေပါ့…
Where u go?
Reclining Buddha. (ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရား)
ျပင္သစ္လူမ်ိဳးက Buddha "ဗုဒၶ" ကို"ဘုတ" ဆိုၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့… ကားသမားက
Yes. Yes. 1500 kyats.
Ok.
ဆိုၿပီးထြက္သြားၾကေရာ…. မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေနေတာ့ ရႈးရႈးရွဲရွဲနဲ႕ျပန္ေရာက္လာတယ္…


ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့… ျပင္သစ္လူမ်ိဳးက သူဘုရားသြားခ်င္တာကို သူ႕ကို
တစ္ျခားေနရာေခၚသြားတယ္တဲ့… ဒါနဲ႕ ... ဘယ္ရမလဲ
ကားသမားကိုၿဖဲတာေပါ့......(ပါးစပ္)
ခင္းဗ်ားကဘယ္ကိုေခၚသြားတာလဲဆိုေတာ့…
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကိုတဲ့ သူေျပာတယ္ ဘူတာ ဘူတာ နဲ႕ဆိုလို႕
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကိုေခၚသြားလိုက္တာေလတဲ့….
ေကာင္းပါေလ့… ေကာင္းပါေလ့.…့လို႕ပဲ ေျပာလိုက္ရေတာ့တယ္….
===============================================

တစ္ခါက Taxiကားသမားတစ္ေယာက္ကလဲ ခရီးစဥ္ထြက္သြားတယ္… ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ပဲ….
ကေလာ၊ အင္းေလး၊ ေတာင္ႀကီး၊ မႏၱေလး အစံုေပါ့…..
ကေလာေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ညအိပ္တယ္... ေနာက္တစ္ေန႕မနက္စထြက္မယ္ဆိုေတာ့
မနက္အေစာႀကီး အရမ္းေအးၿပီး ကားက ႏိႈးလို႕မရဘူး… သြားတဲ့အခ်ိန္ကလဲ
ဒီဇင္ဘာလႀကီးဆိုေတာ့ ေအးလိုက္တာမွာ ခိုက္ခိုက္ကိုတုန္ေနတာပဲ…
ဒါေပမယ့္ကားသမားကေတာ့ သူ႕ကားႏိႈးလို႕မရလို႕ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး
ေဒါသေတြထြက္ေနၿပီ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလဲ ဘာျဖစ္တာလဲ..
ကားကတစ္လမ္းလံုးေကာင္းေနၿပီးေတာ့ အခုမွဘာျဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ပြစိ ပြစိ
နဲ႕ေပါ့… ဒါနဲ႕ႀကံရာမရတဲ့အဆံုး ကားသမားက ဟိုတယ္ကေန
မီးတုတ္တစ္ခုေတာင္းလိုက္တယ္…. ေနာက္ၿပီးကားေအာက္ထဲကို ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္
ေအာင္ကုန္းၿပီး ကားအင္ဂ်င္ကို အပူေပးေတာ့တာပဲ… Heat
တိုက္တယ္လို႕လဲေခၚတယ္ေလ… အဲဒီမွာတင္ ႏုိင္ငံျခားသားေတြအကုန္လံုး
ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး ကားနားေလးကေန၀ုန္းကနဲ
ကိုထြက္ေျပးကုန္ၾကတယ္… ၿပီးေတာ့ အနားလဲမကပ္ရဲ… ကားသမားကလဲ အားရပါးရကို
မီးတုတ္ႀကီးနဲ႕ ဖင္ႀကီးကုန္းၿပီး Heat တိုက္လို႕ေကာင္းတုန္း…
အင္ဂ်င္ပူေလာက္ၿပီထင္မွ ကားေအာက္ကေနထြက္လာတယ္… အဲဒီမွာတင္ ေခါင္းေဆာင္
ႏုိင္ငံျခားသားကေမးလိုက္တယ္…
Are u crazy?
အာ ယူ ကေလးစီး… တဲ့....
ကားသမားလဲ နဂိုကမွ ကားစက္မႏိုးလို႕ေဒါသထြက္ေနရတဲ့အထဲ အခုလိုလာပြားေတာ့
တင္းသြားၿပီး
This is not ကေလးစီး. This is လူႀကီးစီး……. ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာလဲေျပာ
ကားေပၚလဲတက္ၿပီး စက္ႏိႈးလိုက္တာ ၀ူး….
ကနဲႏိုးသြားၿပီးလိုရာခရီးကိုဆက္သြား ခဲ့ရတယ္ေလ….
အဲဒီမွာတင္ႏိုင္ငံျခားသားေတြက မီးတုတ္ႀကီးေတြျမင္တိုင္း

လူႀကီးစီး.......လူႀကီးစီး… ဆိုၿပီးထေအာ္ေတာ့တာပဲ….။


*

သိပ္သိတာေပါ့

**(အရက္သမားေလာက ဟာသမ်ား)**
ကုမၸဏီတစ္ခု၏ ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းပြဲတြင္ အသင္း၀င္တစ္ေယာက္မွာ ထိန္း မႏိုင္၊ သိမး္မရ မႈးေန၏။ ထုိအစည္းအေ၀းပြဲတြင္ ယာယီအရာရွိႏွင့္ အျမဲတမး္အရာ ရွိ လ်ာထားခန္႔အပ္ေရးကို ေမးျမန္းဖုိ႔ အေျခေန ေရာက္လာေသာအခါ မႈးေနသူက စကားေျပာရန္ ထရပ္လုိက္သည္။ ထုိအခါ ေဘးနားမွာ ရွိသူက...
“ထုိင္စမ္းပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား သိပ္မႈးေနျပီ။ ယာယီနဲ႔ အျမဲတမ္းဘာကြာလဲ ဆုိတာကို ေတာင္ ခင္ဗ်ား သိမွာမဟုတ္ဘူး”
ထုိအခါ အမႈးသမားက...
“အိုး၊ သိပ္သိတာေပါ့။ က်ဳပ္ အခုမႈးေနတယ္။ အဲဒါယာယီ၊ တစ္ခဏပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက လံုး၀ အသံုးမက်တဲ့ ငတံုးၾကီးဗ်။ အဲ...ဒါကေတာ့ အျမဲတမး္ပဲ”

အဆိုးေတြ ေမႊေနပါတဲ့၂၀၁၁ အစ.............

ေအာ္........၂၀၁၁ ကို ေကာင္းေသာႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ ဆုေတာင္းလို႔မွ မျပီးေသးဘူး လာျပီ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေနရကာမွ BBC ကမၻာ့သတင္းေတြကို မျပတ္ၾကည့္ေနရေတာ့ ကမၻာၾကီးရဲ႕ ျဖစ္ေၾကာင္းစုံလင္ကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ သိျမင္ေနရသည္။အဆိုးေတြ ....အဆိုးေတြ၊ ၾသစေတးလ်မွာ ေရၾကီး တယ္။ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ေရၾကီးတာ။ကိုယ္တို႔ေနထိုင္ရာ သီရိလကၤာႏုိင္ငံေလးရဲ႕ အလယ္ပိုင္းနဲ႔ အေရွ႕ပိုင္းေဒသ ေတြမွာလည္း ေရေတြၾကီး သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့လူေတြ ေနစရာ စားစရာမရွိျဖစ္ၾက။ေသတဲ့သူေသ ဒုကၡေရာက္သူေရာက္နဲ႔။ မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္မွာ ပူျပီးပန္ကာဖြင့္ေနရတဲ့ ကိုလံဘိုျမိဳ႕မွာေတာင္ ေအးေနတယ္။ေနာက္ထပ္ျဖစ္ျပန္တာက ကုိယ္တို႔နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ကာကာတို႔ ေရာ္နယ္ဒင္ဟိုတို႔ရဲ႕ ဘရာဇီးမွာလည္း ေရေတြၾကီး ေျမေတြျပိဳေနလုိ႔ လူရာနဲ႔ခ်ီျပီးေသၾကတာတဲ့ေလ....။ေၾသာ္ ဆိုးရြားလွတဲ့ ရာသီဥတုေတြပါပဲလား.........။ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မိုးရာသီ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ မုိးေတြရြာလုိ႔ ထီးေဆာင္းျပီး မုိးေရစိုၾကီးမွာ လူေတြ ထီးေတြနဲ႔သြားလာေနၾကတာ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ကိုယ္တုိ႔လူျဖစ္လာျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကီးလာသည္ အထိ ေဆာင္းတြင္းၾကီး မုိးရြာတာ မၾကဳံဘူးခဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကစျပီး ရာသီဥတု စေဖာက္လာခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကို္ယ့္နယ္က ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး ေဆာင္းတြင္းရြာျပန္ေတာ့ လမ္းခုလတ္မွာအိပ္ေနတုန္း ညၾကီးမင္းၾကီး ေခါင္မုိးကေန မုိးေတြ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်သံ ၾကားရေတာ့ " ဟ ......ေဆာင္းတြင္းၾကီး မုိးေတြ က်လို႔ပါလား " ဆိုျပီးအံ့အားသင့္မိေၾကာင္းစိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ျပန္လည္ေျပာ ျပတာကို ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာဆုိရင္ အရင္က ေရခဲျပင္စကိတ္စီးေနရတဲ့ ႏုိင္ငံကခါတိုင္းအခ်ိန္ေအးေနက်မွာ မေအးပဲ ႏွင္းမက်ေတာ့တာေၾကာင့္ အရင္လုိ စကိတ္မစီးရေတာ့ေၾကာင္း။ အရင္ ႏွင္းမက် တစ္ခါမွ မေအးဘူးတဲ့ႏုိင္ငံကလည္း အဲဒီႏွစ္က်မွ ထူးထူးျခားျခား ေအးခဲျပီး ႏွင္းေတြ က်လာတာေၾကာင့္ လူေတြဟာ စကိတ္ကြင္းေတြလုပ္ျပီး စကိတ္စီးၾကေၾကာင္း ဖတ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ပဲ လူေတြရဲ႕သဘာ၀တရားကို အေလးမထားပဲ စက္ရုံေတြေဆာက္ မီးခုိးေတြ အဆမတန္ ထုတ္လြႊတ္တာေတြေၾကာင့္ အုိဇုံးလႊာေတြ ပါးလာတာရယ္။ေရခဲေတာင္ေတြ အရည္ေပ်ာ္လာတာေတြရယ္ေၾကာင့္ ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ကုန္ပါျပီ။ ဒီအတုိင္းသာ ေရွ႔ဆက္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ေနထိုင္ရာ ကမၻာၾကီး အသက္ငင္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီကိစၥ ဒီျပႆနာကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရုံနဲ႔ဘယ္လုိမွ မရႏုိင္တာ လူတိုင္းသိပါသည္။ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဦးေဆာင္ကာ ျပည္သူေတြကို တားျမစ္သင့္တာ တားျမစ္ရပါမည္။ထားပါေတာ့...........။
ေနာက္ သတင္းဆိုးတစ္ခု က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အရီဇိုးနား လႊတ္ေတာ္အမတ္ကို ေသနတ္သမားက ပစ္ခတ္တဲ့သတင္း။လူေျခာက္ေယာက္ ပြဲခ်င္းေသဆုံးျပီး က်န္လူေတြ ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာရရွိသြားပါတယ္။ ဆူဒန္ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ႏုိင္ငံႏွစ္ျခမ္းကြဲမယ့္ အေျခအေနေရာက္ေနပါတယ္။ေနာက္ တူနီးရွားမွာလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႔ ဆႏၵျပေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါ ၂၀၁၁ ရဲ႕ ပုံရိပ္ဆိုးေတြ ကို ရွင္းလင္းစြာျမင္ေနရ၊ၾကားေနရတဲ့ အပိုင္းအစေလးေတြပါပဲ ေနာက္ေကာ ဘာေတြျဖစ္လာအုံးမလဲ.............။ အဆိုးေတြအစား အေကာင္းေတြ လာပါေစ ဆုေတာင္းရင္း...................။
ကမၻာၾကီး က်န္းမာပါေစ.........ဟု။

အားနာလိုက္တာ

အရွင္ဇဝန Wednesday, 05 January 2011 14:15 ေအာက္ေမ့ဖြယ္

အေမွာင္ထဲမွ အလင္း၊ အပူထဲမွ အေအး၊ ကူးေျပာင္းကာစ ႀကံဳေတြ႔ရမႈမ်ားက ျပင္ဆင္ထားျခင္း မရွိေသာ သူတေယာက္အတြက္ အခက္အခဲ မ်ားစြာႀကံဳရပါတယ္။ ေရာက္ရွိ ေတြ႔ႀကံဳရမယ့္ အေျခအေနေတြက ခန္႔မွန္းမထားမိ၊ မေတြးထားမိေတာ့ အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္ဘဲ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ အေျခအေနေတြကို လိုက္မီေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားရတာေတြ ရွိပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာၿပီးေနာက္တေန႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ လူထုႀကီးကို မိန္႔ခြန္းေျပာတဲ့ထဲမွာ ဟန္းဖုန္းကို ဘယ္လိုကိုင္ရမွန္း မသိတာကို ထည့္ေျပာသြားေတာ့ အျပင္ေလာကက လူေတြအတြက္ တမင္ ဟာသ ေျပာတယ္လို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ တကယ္က ဒီလို အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳးကို ဦးပဥၨင္းလည္း ႀကံဳဖူးတယ္။

၂၀၀၉ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔က ဦးပဥၨင္းတုိ႔ ေထာင္ကလြတ္တယ္။ အသိမိတ္ေဆြ ဝန္ထမ္းတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားထားမႈေၾကာင့္ တပည့္ဦးပဥၨင္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ကားတစီးနဲ႔ ေထာင္ဗူးဝမွာ လာေစာင့္ေနၾကတယ္။ လူတရာေက်ာ္ လႊတ္ဖို႔အေရး တေန႔လံုး စာရြက္စာတမ္းေတြထဲ လိုအပ္တာေတြ ေရးသြင္းေနလိုက္တာ ည ၇ နာရီထိုးေလာက္မွ ေထာင္အျပင္ကို ေရာက္တယ္။

ဒါေတာင္ ႏိုင္ငံေရးသမား ၅ ည ၇ ေယာက္ကို သီးသန္႔အစီအစဥ္နဲ႔ အျမန္ေခၚထုတ္သြားလို႔။ ႐ိုး႐ိုးအက်ဥ္းသားေတြက တညလံုးထိုင္ေစာင့္ရတယ္လို႔ ေနာက္မွ ျပန္သိရတယ္။ ေထာင္အျပင္ဘက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သြက္လိုက္တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ဘယ္က ဘယ္လို ဦးပဥၨင္းရဲ႕တပည့္ ဦးပဥၨင္းေလးရဲ႕ ဟန္းဖုန္းနံပါတ္ကို ရသြားတယ္မသိဘူး။ ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ဦးဇဝနနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါတဲ့။

အျပင္ေလာကေရာက္တာ ၁၅ မိနစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ သူကို ဘယ္သူကမ်ား ဖုန္းလာဆက္ပါလိမ္႔လို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။ ကမ္းေပးတဲ့ ဖုန္းကိုယူၿပီး ခ်က္ခ်င္းစကားျပန္ေျပာေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။

“ေဟ့ မင္းဖုန္းက ဘာသံမွ မၾကားရဘူး”

ဦးပဥၨင္းက ဒီလိုေျပာေတာ့ တပည့္ ဦးပဥၨင္းေလးက ဖုန္းကို လာၾကည့္တယ္။

“ဟာ ဘုန္းႀကီး၊ ဖုန္းေျပာင္းျပန္ႀကီး ကိုင္ထားတာကိုး” တဲ့။

တကားလံုး ဦးပဥၨင္းကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တခါမွလည္း မေတြ႔ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳတခုက အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္တာ ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။

ေထာင္က ထြက္လာသူတေယာက္အတြက္ ေနာက္ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲတခုက အားလံုးအသစ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ ကင္းကြာေနတဲ့ ဇာတိရြာကေလးဟာ ကိုယ့္အတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဝါရွင္တန္ အိုင္ဗင္ရဲ႕ စာတပုဒ္ထဲက အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး ရြာကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ရစ္ဗင္ဝင္ကယ္လ္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ဖတ္ရတုန္းက ကင္းကြာေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေဟာင္းကို ျပန္ေရာက္လာသူတဦးရဲ႕ ရင္ဆိုင္ရပံုေတြဟာ ရယ္စရာေကာင္းသလို ငိုစရာလည္း ေကာင္းေနတယ္။

ကိုယ္တိုင္ ရစ္ဗင္ဝင္ကယ္လ္ ျဖစ္ရမွ “ေၾသာ္ … သူတကယ္ ႀကံဳလိုက္ရသလို ငါလည္းႀကံဳေနရပါလားလို႔” ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးမိေတာ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မမွတ္မိယံုတင္မကဘူး။ လူေတြကိုပါ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဦးပဥၨင္းတို႔ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး ရက္ပိုင္းမွာပဲ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ ဦးပဥၨင္းရဲ႕အမႈတြဲ ဦးစေႏၵာဘာသကို ဇာတိၿမိဳ႕ေလးျဖစ္တဲ့ ဒိုက္ဦးမွာ သိမ္ျပန္ထပ္တယ္။ ရက္ပိုင္းေလးအတြင္း ေကာက္ခါငင္ခါ စီစဥ္လိုက္ရေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲက လာလိုက္တဲ့ ပရိသတ္ဟာ ေက်ာင္းဝန္းမဆန္႔ေအာင္ ျပည့္လွ်ံသြားတယ္။

မိတ္ေဆြေဟာင္း ဆိုတာထက္ ဦးပဥၨင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ေတြကို ေထာက္ခံအားေပးတဲ့ သူေတြဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ သူတို႔ေတြက ဦးပဥၨင္းတို႔ရဲ႕ အလုပ္ေတြကို သေဘာက်ေၾကာင္း၊ အားေပးေထာက္ခံေၾကာင္း ေျပာခ်င္လို႔ လာသူေတြက အမ်ားစုျဖစ္တယ္။ သူတို႔ႏႈတ္ကေနလည္း ဦးပဥၨင္းနဲ႔ တသေဘာတည္း ရွိေၾကာင္းကို ေျပာျပၾကတယ္။

သူတို႔ေျပာစကားေၾကာင့္ ၁၆ ႏွစ္ ဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ တရက္ေလာက္ပဲၾကာတယ္လို႔ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ခက္တာက သူတို႔ကို မမွတ္မိေတာ့ျခင္းပဲ။ ကိုယ္ေထာင္မက်ခင္က ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမွာ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ တပည့္ေတြက သားေတြ သမီးေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ၁၆ ႏွစ္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ဥပဓိ႐ုပ္ဟာ ဘယ္လိုမွ ပံုေဖာ္လို႔မရေတာ့ဘူး။

ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကင္းကြာေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္လည္ဝင္ေရာက္တဲ့အခါ ႀကံဳေတြ႔ရတာေတြက ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းသလို အင္မတန္ အားနာစရာ ေကာင္းတာေတြလည္း ပါတယ္။

ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕မွာလိုပဲ ေမြးရပ္ ဇာတိရြာကို ေရာက္တဲ့ အခါမွာ ႀကံဳေတြ႔ရတာေတြကလည္း ပိုလို႔ေတာင္ခံစားရတယ္။ တရြာလံုးက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဦးပဥၨင္းေရာက္ၿပီ ၾကားတာနဲ႔ အိမ္ေပၚမွာ လူျပည့္က်ပ္သြားတယ္။ အိမ္ၿခံဝန္းထဲမွာလည္း လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ သာမန္ တျခားျပစ္မႈေတြေၾကာင့္ ေထာင္ကထြက္လာသူေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ႀကိဳဆိုမႈပါပဲ။

သူတို႔ေတြ ကိုယ္လို မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ေတာ့ တသားတည္းဆိုတာကို ျပၾကတာေတြေတြ႔ေတာ့ ခံခဲ့ရသမွ် ဒဏ္ရာေတြဟာ ခ်က္ခ်င္း အနာက်က္သြားသလိုပါပဲ။ ရြာက လူေတြရဲ႕ ႀကိဳဆိုမႈက ၿမိဳ႔ေပၚက လူေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီးရင္းႏွီးတယ္ဆိုရမယ္။ အသားေလးကိုလာကိုင္ လက္ကေလးကိုလာဆုပ္ၿပီး -

“ဦးပဥၨင္း က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ေနာ္”

လူတိုင္းေမးတဲ့ စကားက ဒီတမ်ိဳးတည္းပဲ။ ဦးပဥၨင္းမွာ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး လူတိုင္းကို အေျဖေပးေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကိုေတာ့ တေယာက္မွ မမွတ္မိဘူး။ အဲ့ဒီမွာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္က ဦးပဥၨင္းလက္ကို အတင္းဆုပ္ကိုင္တယ္။

“ေအာင္မေလး၊ က်န္းက်န္းမာမာ အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္ေတြ႔ရေသးတယ္ေတာ့ မၿမိဳင္ေရ၊ ညဥ္းသားကို လာၾကည့္ပါဦး”

မရွိေတာ့တဲ့ ဦးပဥၨင္းရဲ႕အေမ နာမည္ကိုပါ တပ္ၿပီး ငိုေနတယ္။ ဦးပဥၨင္း စိတ္ထဲေတာ့ ဒီအဘြားအိုဟာ ငါနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးတဲ့သူ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ အနားမွရွိေနတဲ့ အစ္မႀကီးကို

“အစ္မႀကီး၊ သူက ဘယ္သူလဲ” လို႔ ကပ္ၿပီးေမးမိတယ္။

“အဲဒါ ႀကီးႀကီး မသိန္းက်င္ေလ ” လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့မွ ႀကီးႀကီး ပိုဝမ္းနည္းသြားပံုရတယ္။ အေမ့ရဲ႕ အစ္မ၊ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အေမလို ေနလာခဲ့သူကို လံုးဝမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလဟာ ႀကီးႀကီးကို အဖြားအိုတေယာက္ ျဖစ္သြားေစခဲ့ၿပီ။

ေနာက္ေတြးမိတိုင္း အားနာမဆံုးတဲ့ ကိစၥတခုရွိေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ၁၆ နွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရသူထံမွာ ေရာဂါေပါင္းစံုကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူခဲ့ရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။ ေထာင္က ထြက္ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးဖို႔ ေျမနီကုန္းနားက ေဆးခန္းႀကီးတခုမွာ ေသြးစစ္တာ တခုတည္းနဲ႔တင္ ေငြက်ပ္ ၅ ေသာင္းေလာက္က်သြားတယ္။

၁၆ ႏွစ္လံုး ရိကၡာမျပတ္ေအာင္ ပို႔ေပးေနတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း အားနာရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအခက္အခဲကို ေျဖရွင္းေပးမယ့္သူကို ေတာင့္တမိတယ္။ ဦးပဥၨင္း ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ ဆိုရမယ္။ ဦးပဥၨင္းရဲ႕႔ အခက္အခဲကို တပည့္ ဦးပဥၨင္းေလးကေန တဆင့္ ကူညီဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာတယ္။ သူကေတာ့ မေရႊဇီးကြက္ပဲ။

ေျမာက္ဒဂံုမွာ ရွိတဲ့ သုခေဆးခန္းကို ေရာက္ေတာ့ တကယ့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလို ဦးပဥၨင္းကို ႀကိဳဆိုတယ္။ လိုအပ္တာေတြကို အားလံုးလုပ္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္မလာခင္ သူတို႔ရဲ႕ ႐ံုးခန္းထဲမွာ ဧည့္ခံတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေမးတယ္။ အားေပးစကားေတြ ေျပာတယ္။

သူနဲ႔ စကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ လူတေယာက္ဝင္လာတယ္။ စားပြဲထိပ္က ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီးေတာ့ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ စကားေတြ လာေျပာတယ္။ ဦးပဥၨင္းလည္း အလုိက္သင့္ ျပန္ေျပာေနရေပမယ့္ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး။ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီးကတည္းက အနားက လူတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းေနက် ေမးေနက် စကားတခြန္းကို အေဖာ္ပါလာတဲ့ ဘုန္းႀကီးကို ေမးမိတယ္။

“သူက ဘယ္သူလဲ”

ေဘးက ပါလာတဲ့ ဘုန္းႀကီးေရာ မေရႊဇီးကြက္ပါ အၾကည့္ေတြမွာ ထူးဆန္းေနတယ္။ အံ့ၾသတာ၊ သနားတာ၊ မယံုႏိုင္တာ အစံုပါတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းကို သူတို႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ ဘုနး္ႀကီးက -

“အဲဒါ ေက်ာ္သူေလ”

ဦးပဥၨင္း တကိုယ္လံုး အားနာတာေရာ၊ ရွက္တာေရာ မႊန္ထူသြားတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးသိေနတဲ့ မင္းသားကို ဦးပဥၨင္း မမွတ္မိဘူး။

ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ “အားနာလိုက္တာ ကိုေက်ာ္သူရယ္၊ ဦးပဥၨင္းသိတဲ့ ကိုေက်ာ္သူက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္က ကိုေက်ာ္သူေလ။ လံုးဝမမွတ္မိတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ”

ဦးပဥၨင္း တကယ္ အားနာစြာနဲ႔ပဲ ကိုေက်ာ္သူကို ေတာင္းပန္လုိက္မိတယ္။ ကိုေက်ာ္သူကေတာ့ ဦးပဥၨင္းကို ေတာ္ေတာ္ နားလည္တဲ့ပံု ေပါက္တယ္။ ဘာမွကိစၥမရွိတဲ့အေၾကာင္း သူက ေျပာတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ကိုေက်ာ္သူကို အားနာမဆံုးေအာင္ပဲ။

သူတစိမ္း

မုံရြာျမိဳ႕၊ ေမြးရပ္ေျမသုိ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ေျခခ်မိျပီ။ နွစ္ေတြဒီေလာက္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားသည္ေတာ့ မရွိ။ စက္ဘီး၊ ဆုိင္ကယ္တုိ႔က အရင္တုိင္း တရစပ္သြားလာေမာင္းနွင္ေနၾကသည္။ အလည္အပတ္လည္း မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ေဆးေက်ာင္းျပီးေတာ့ နုိင္ငံျခားမွာ ပညာဆက္လက္သင္ဖုိ႔ ့ပညာသင္ဆုရခဲ့သည္။ နုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းတစ္ပါးမွာ စူးစူးစိုက္စုိက္ ပညာဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ သင္ျပီးလုိ႔ ခု တာ၀န္ က်ရာသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီကုိမွ ေရာက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္က်စဥ္ ေနရမည့္ အိမ္ကုိပင္ေရာက္လာျပီ။ အိမ္က နွစ္ထပ္တုိက္ေလးျဖစ္သည္။ လူေခၚဘဲလ္ေလးနွိပ္လုိက္သည္နွင့္ အထဲမွ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။

'ဆရာကုိေက်ာ္စြာဆုိတာ ထင္တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က ေမာင္စုိးပါ' ဟုမိတ္ဆက္ရင္း အိတ္ေတြကြ်န္ေတာ့ေပး' ဆုိကာ အိမ္ထဲသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။

'ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာ္စြာပါ။ နည္းနည္းေစာျပီးေရာက္လာတာ အဆင္ေျပရဲ႕လားမသိဘူး'

'ကိစၥမရွိဘူး ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကအစ အကုန္လုပ္ထားျပီးသား။'

'ေက်းဇူးဘဲ ကိုစုိး။ ဆရာေတာ့တပ္မေခၚပါနဲ႔ဗ်ာ နည္းနည္းအေနရက်ပ္သလုိဘဲ။'

'ဆရာက ကြ်န္ေတာ့ထက္ ပညာေတြလည္း အမ်ားၾကီးတတ္၊ အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးဆုိတဲ့ ဂုဏ္လည္း ရွိေတာ့။ ဒါေပမဲ့ဆရာက သုံးဆယ္ေတာင္ မရွိေလာက္ေသးေတာ့ ဆရာ မေခၚေစခ်င္ရင္ ကုိေက်ာ္စြာလုိ႔ဘဲ ေခၚပါ့မယ္။ ဆရာခရီးပန္းလာေတာ့ နားခ်င္မွာဘဲ။ လုိတာရွိရင္ ေခၚသာေခၚလုိက္၊ အားမနာနဲ႔'

ဟုတ္သည္။ ရန္ကုန္က ကားေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာေတာ့ နားခ်င္သည္ကေတာ့ အမွန္။ အခ်ိန္ကလည္း လင့္ေနျပီဆိုေတာ့ အိပ္စက္အနားယူလုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ကိုစုိးက ျမိဳ႕ကုိ လွည့္ပတ္ျပမည္ ဆုိေသာ္လည္း လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားကအစ ရင္းနွီးေနသူမုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းသာ ထြက္ခဲ့သည္။ ခုလည္း ခါတုိင္းသြားေနက် 'စိန္အုိးၾကီး' လဘၻက္ရည္ဆုိင္ဆုိသုိ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္သြားသည္။ ေဆာင္းတြင္းမုိ႔ မနက္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာသူမ်ား၊ မိသားစုလုိက္ မနက္စာလာစားသူမ်ားနွင့္ စည္ကားေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကစိတ္ၾကိဳက္ ပဲပလာတာနွင့္ လဘၠက္ရည္မွာလုိက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေငးမိေငးရာ ေငးေနရင္းက လဘက္ရည္ဆုိင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကိုသတိထားမိသည္။ အမွတ္မထင္မို႔ မ်က္နွာကို မျမင္လုိက္ဘဲ ေက်ာဘက္ကိုသာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဘာရယ္မွန္းမသိဘဲ သူ႔ရဲ႕အတိတ္က တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ သတိရသြားသည္။ မႏၱေဆးတကၠသုိလ္ၾကီးမွာ သူတုိ႔ေတြ ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္၊ ျပီးေတာ့ ကြဲကြာသြားခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လည္း နွစ္နွစ္ကာကာ ျမတ္နုိးခဲ့ပါလ်က္နွင့္ ရွင္ကြဲကြဲခဲ့ရျခင္းအတြက္ ခုထိဘ၀င္မက်နုိင္ေသး။ သူမကို ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်သည္မွာ သူမရဲ႕အျပဳံး၊ သူမက အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကဳံရ၊ ၾကဳံရ အျပဳံးမပ်က္တတ္။ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည့္ နွစ္နွစ္ေက်ာ္ သုံးနွစ္တာအတြင္းမွာ သူမ အျပဳံးေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ စိတ္ႏြမ္းတတ္သည့္ ကြ်န္ေတာ္ပင္ အေမာေျပရသည္။

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေသးသည္။ ထုိရက္ပိုင္းအတြင္း သူမ စိတ္ႏြမ္းေနသေယာင္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိသာ အားယူျပဳံးျပေနသည္ဟု ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သတိထားမိသည္။ သူမ မမူမွန္။ ဟုိတစ္ေန႔က ေက်ာင္းေဆာင္ တစ္ခုက ထြက္အလာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ျမင္လုိက္ပါလ်က္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ထြက္သြားသည္။

ကြ်န္ေတာ္ မေနနုိင္ေတာ့....

'သဇင္... ခုတစ္ေလာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ'

'သဇင္ တစ္ခုခုကို အၾကာၾကီး အခ်ိန္ယူစဥ္းစားေနတာ၊ ေမာင္။ ဘယ္လိုမွ ေျပာမထြက္တဲ့ စကားေတြ ရွိေနတယ္။ ေမာင့္ကို သဇင္ခ်စ္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ဘ၀က အေျခအေနမေပးေတာ့ တုိ႔နွစ္ေယာက္ဇာတ္လမ္း ဒီမွာဘဲ အဆုံးသတ္သင့္ျပီထင္တယ္ ေမာင္'

'သဇင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ.. ကုိယ္ တစ္ခုမွ နားမလည္ဘူးကြာ'

'သဇင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးသြားျပီ။ သဇင့္ကုိ ေမာင္ တစ္သက္စာ ရည္ရြယ္ခဲ့မွန္း နားလည္တယ္။ သဇင့္မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိေနရင္လည္း ေမာင္က လက္ခံမွာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း ေရွ႕မဆက္သင့္ဘူး။ ေရွ႕အပတ္ထဲမွာ သဇင္ေဆးတကၠသုိလ္က ထြက္မယ္။ သဇင္တုိ႔မွာ မိသားစုတစ္ခုတည္ေထာင္နုိင္မယ့္ အခြင့္အေရးလည္း မရွိဘူး။ သဇင္တုိ႔ခြဲခြာျခင္းဟာ အမုန္းမပါပါဘူး။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းေတာ့ ေမာင္ မသိခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့။ ေမာင္ နားလည္ေပးမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္တယ္ေနာ္'

အျဖစ္အပ်က္ေတြက နားလည္ဖုိ႔ ျမန္ဆန္လြန္းလွသလုိ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြလည္း ထုိေန႔မွာဘဲ အဆုံးသတ္သြားသည္။ သူမရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ေလးစားသည္။ သူက မိန္းမသားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ စိတ္ဓာတ္ျပတ္သားသည္။ ေစာဒကတက္ ေမးခြန္းမထုတ္နုိင္ခင္မွာပင္ အရာအားလုံးျပီးဆုံးသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးနွစ္ေတြကို ရန္ကုန္ေဆးမွာ တက္ခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ နုိင္ငံျခားတြင္ ဘာသာရပ္တစ္ခု အထူးျပဳယူကာ ပါရဂူဘြဲ႕ရယူခဲ့သည္။ ပ်က္စီးသြားခဲ့ေသာ အိပ္မက္အပုိင္းအစေတြကေတာ့ ရင္ထဲမွာ ရွိေနဆဲ။ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္မ်ား ကုစားခြင့္ရေသးရင္ ဟူေသာ အေတြးနဲ႔ေပါ့....

'အစ္ကို ဘာလုိေသးလဲ' ေျပာရင္း စားပြဲထုိးေလးက မွာထားသည္တို႔ လာခ်မွ အေတြးစျပတ္သြားသည္။ စားစရာရွိသည္တုိ႔ စားေသာက္ျပီး အိမ္ျပန္နားနားေနေန ေနသည္။ နက္ျဖန္ အမိေျမမွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမည္ဆုိေတာ့ စိတ္လွုပ္ရွားဖုိ႔ေကာင္းသည္။

ေဆးရုံေဆးခန္းဆိုသည္က လူေတြ မလာခ်င္ဆုံးေသာ ေနရာ။ သုိ႔ေပမဲ့ ပထမဆုံးစထုိင္သည့္ ရက္မွာပင္ လာျပသည့္လူေတြ မ်ားသည္။ ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးေနရေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ ေက်နပ္သည္၊ ကုိယ့္ေရေျမမွာ ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြကုိ ကုသေပးရသည္မွာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာပင္။ လူနာေတြ အဆက္မျပတ္သည္က ညေနပင္ေစာင္းလုျပီ။ အျပင္မွ ဆရာမ တစ္ေယာက္က လူနာနာမည္ေတြေခၚေပးေနသည္။ ရုတ္တရက္ 'မခုိင္သဇင္' ဟုၾကားလုိက္ရရာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို မယုံၾကည္နုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ နာမည္တူ၊ လူတူမရွားရွိတတ္တာဘဲဟုသာ စိတ္ေျဖလုိက္ရသည္။ တံခါးေပါက္ဆီကုိေတာ့ စိတ္လွူပ္ရွားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၀င္ေရာက္လာသည္က ကြ်န္ေတာ္ရင္းနွီးေနေသာ၊ အင္း.... ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ အျပံဳးတစ္ပြင့္နွင့္ သဇင္။ သဇင္မွ သဇင္ပါ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မမွားနိင္ဘူး။ ရင္ထဲမွ အမည္မသိ အေပ်ာ္တစ္မ်ိဳး ပ်ံ႕နွံံ႕သြားသည္။ သူမကေတာ့ အျမဲတမ္းျပဳံးဆဲပါလားေနာ္။ ျပီးမွ ကုိယ္နဲ႔မွ မဆုိင္ေတာ့သူတစ္ေယာက္ဆုိတာ သတိ၀င္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကဘဲ အရင္နွုတ္ဆက္လုိက္သည္...

'သဇင္ မေတြ႔တာၾကာျပီေနာ္။ ဒီရက္ေတြမွာ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား'

'ရွင္ ကြ်န္မ ခိုင္သဇင္ပါ။ ဆရာက ကြ်န္မကုိ သိေနတာကိုး။ ဟုိ... စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္။ကြ်န္မက ဘယ္သူဆုိတာ မမွတ္မိဘူးရွင့္... "

မေမွ်ာ္လင့္မိေသာ တုန္႔ျပန္မွူေၾကာင့္ အံ့ၾသစိတ္နွင့္အတူ ခံျပင္းသလုိ ျဖစ္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ့ေရွ႕တြင္ရွိေနသူမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ခ်ိန္တုန္းက သဇင္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနွင့္ နွုတ္ဆက္သည္ကို ဘာလုိ႔မ်ား သူစိမ္းစိမ္း ဆန္ဆန္ ျငင္းဆန္ေနပါသနည္း။ အင္းေလ... သူမွ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့သည္ကို ဘာမ်ားတတ္ နုိင္ အုံးမည္နည္း။ ကုိယ့္မွာလည္း မာနရွိပါတယ္။

'သဇင္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိရင္လည္း ရပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔အေၾကာင္းက ျပီးခဲ့ဲျပီ မဟုတ္လား'

တစ္ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

'ဆရာ့ကို သဇင္ မမွတ္မိနုိင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ သဇင္ ဒီေဆးခန္းကို လာခဲ့တာကလည္း သဇင္ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာအေၾကာင္းကို ဆရာနဲ႔ေဆြးေႏြးခ်င္လုိ႔ပါ။ တစ္ေန႔ကမွ ဒီေဆးခန္းမွာ နုိင္ငံျခားျပန္ အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ စထိုင္မယ္ၾကားလုိ႔ သဇင့္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိမလားလုိ႔ လာျပၾကည့္တာပါ'

သဇင္က သူ႔အေၾကာင္းကုိ စ၍ေျပာသည္။

'သဇင္ငယ္ငယ္တည္းက လူေတြကို သိပ္မမွတ္မိဘူး။ ေမ့တတ္တယ္ဆုိပါေတာ့ ဆရာ။ နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔မတြဲမိတာမ်ိဳး။ ဒါကေတာ့ လူတုိင္းၾကဳံတတ္တာဘဲ ဆုိေတာ့ အမွူမဲ့အမွတ္မဲ့ ေနမိပါတယ္။ သဇင္ေဆးေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္အထိ အဆင္ေျပေနပါေသးတယ္။ အဲ့တစ္ေန႔၊ အဲ့ေရာဂါဆုိးၾကီး မေရာက္လာခင္ထိေပါ့။' စသည္ျဖင့္ သူမ ေ၀ဒနာ အရင္းခံလာပုံကုိ ေျပာျပသည္။

ျပဳံးေနေသာ သူမကပင္....

'သဇင္က ဒီဘ၀နဲ႔ေနလာတာ ၾကာပါျပီ။ သဇင္ရဲ႕အခ်စ္ဆုံးသူကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ မိသားစု၀င္ေတြကိုလည္း အိ္မ္မွာသာ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လုိေနထုိင္ေျပာဆုိတတ္တယ္ ဆုိတာသာ မွတ္သားျပီး ခြဲေနရတယ္။ အျပင္မွာ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘယ္လုိမွ မမွတ္မိဘူး ဆရာ။ သဇင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ ပ်က္မသြားပါဘူး။ ဦးေနွာက္နွင့္ အာရုံေၾကာ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြလာတုိင္း သဇင္လာျပီး စုံစမ္းတုိင္ပင္ေလ့ရွိပါတယ္။ အခု ဆရာက အထူးကုပါရဂူၾကီးဆုိေတာ့ သဇင္အားတက္မိတာေပါ့။'

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ သူမဘ၀ရဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့၊ မသိလုိက္ရတဲ့ တစ္ျခားဘက္ျခမ္းကို သိခြင့္ရလုိက္သည္။ ေစာေစာက မာနနဲ႔ ခံျပင္းစိတ္တုိ႔က လြင့္စင္ေပ်ာက္ကုန္သည္။ သဇင္ခံစားေနရသည္က မ်က္နွာေတြကို မခြဲျခားနုိင္ေသာ ေရာဂါ။ 'မ်က္နွာ မျမင္နုိင္ျခင္း' လုိ႔ေျပာရင္ ပုိမွန္မည္။ ေတြးမိတုိင္း အသည္းတစ္ဆစ္ဆစ္ နာက်င္ရသည္။ တစ္ကမာၻလုံး၏ ၂ ရာခုိင္နွုန္းသာ ခံစားရေသာ ေရာဂါ.. ဘာေၾကာင့္ ျဖဴစင္ေသာ သူမဆီမွ လမ္းမွား၍ ေရာက္လာရသနည္း။

ဤ Prosopagnosia ေခၚေသာ ေရာဂါရွင္မ်ားမွာ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါ ခြဲျခားနုိင္စြမ္းမရွိၾက။ မ်က္နွာမ်ားကို မွတ္သားနုိင္ေသာ ဦးေနွာက္၏ မွတ္ဥာဏ္ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခု ခ်ိဳ႕ယြင္းသြား၍ျဖစ္ေစ၊ မိ်ဳးရိုးလုိက္၍ျဖစ္ေစ face blindness ဆိုသည္ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ေရာဂါအေျခအေနေပၚမူတည္၍ ကုိယ္နွင့္အေနမ်ားသူတုိ႔ကို မွတ္မိသူလည္းရွိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြကိုသာ မမွတ္မိနုိင္ၾက။ သဇင္တုိ႔လုိ အေျခအေနေရာက္သူတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မွတ္မိ နုိင္မည္မဟုတ္။ ပညာရပ္မ်ားေလ့လာလုိက္စားလွ်င္လည္း မွတ္ဥာဏ္အသစ္မ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ ဦးေနွာက္အစိတ္အပုိင္းက သိပ္မစြမ္းေဆာင္နုိင္ေတာ့ေပ။ အေျခေနအမ်ိဳးမိ်ဳး၊ အစားစား ကြဲျပားၾကသည္။

ဤေရာဂါရွင္မ်ားအတြက္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရရန္လည္း ခဲယဥ္းသည္။ လမ္းမွာေတြ႔လွ်င္ တစ္ဖက္က နွုတ္ဆက္ေသာ္လည္း ကုိယ္က မည္သူမည္၀ါ မမွတ္မိေတာ့ ခက္သည္။ ရုိင္းသလုိျဖစ္သြားနုိင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္သားဖူးေသာ ေရာဂါရွင္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိ၏။ သူကေတာ့ မ်က္နွာ မမွတ္မိသည္က လြဲ၍ က်န္မွတ္ဥာဏ္ပုိင္းက အလြန္ေကာင္းသည္။ သူ႔အလုပ္အင္တာဗ်ဴးမွာေတာ့ ေမးျမန္းသူက အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံ အနက္ေရာင္ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခဏအျပင္ထြက္သြားသည္။ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံ အနက္ေရာင္နွင့္ လူျပန္၀င္လာေတာ့ သူက ခုန ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္ေျပာသည္။ ထိုအလုပ္ကို သူမရခဲ့ပါေခ်။ သူမွတ္မိသည္က အနက္ေရာင္ ၀တ္စုံသာ။ ျပန္၀င္လာသည္က ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးေမးျမန္းသူတစ္ဦးျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ပင္ ခ်စ္ရသူကုိ မွားယြင္းစြပ္စြဲမိျပီ...။

'သဇင္က ေဆးေက်ာင္းသူေဟာင္းတစ္ဦးဆုိေတာ့ ဆရာအားနာစရာ မလုိပါဘူး။ ဒီေရာဂါဟာ ေဆးပညာအတြက္ အေျဖရွာစရာတစ္ခုျဖစ္ေနဆဲ ဆုိတာ သဇင္နားလည္ပါတယ္။'

သဇင္ရဲ႕ေရာဂါအေျခေန သိျပီဆုိေတာ့ ေဆးမွတ္တမ္းေရးျပီး သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ရက္ခ်ိန္းေပးျပီး ျပန္လႊတ္လုိက္ရ၏။ သူ႔ရဲ႕ ကိစၥမွာေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျဖစ္တည္လာသည့္ developmental ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားသည္။ မေတာ္တဆမွူေၾကာင့္ ေရာဂါခံစားရသူေတြလည္း ရွိျပန္သည္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ အရင္က မ်က္နွာခြဲျခားနုိင္စြမ္းရွိခဲ့သည္မုိ႔ ခ်က္ခ်င္း မ်က္နွာခြဲျခားနုိင္စြမ္း ေလ်ာ့က်သြားမွန္း သိၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ developmental ေရာဂါရွင္ေတြဆုိလွ်င္ ေရာဂါရွိမွန္းပင္ မသိၾက။ ရုပ္ရွင္၊ မဂၢဇင္းတုိ႔တြင္ ထုိေရာဂါ အေၾကာင္းဖတ္မိမွ သိကာ စမ္းသပ္သိရွိၾကသည္၊ ငုိယုိစိတ္ဆင္းရဲၾကရသည္။

ေၾသာ္.. သဇင္ရယ္။ သူမ ေျပာတာမွန္သည္။ မ်က္နွာ မျမင္နုိင္ေသာ ေရာဂါသည္ ယေန႔ေဆးေလာကအတြက္ စိန္ေခၚမွူတစ္ရပ္ အျဖစ္ က်န္ရွိေနဆဲ။ ဟားဗတ္ကဲ့သုိ႔ေသာ တကၠသုိလ္ၾကီးမ်ားမွာ ပုစာၦတစ္ခုအျဖစ္ သုေတသနျပဳ၊ အေျဖရွာေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ေဆးနည္းျဖင့္ ကုသေပ်ာက္ကင္းဖုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေသး။ မ်က္နွာကို မမွတ္မိနုိင္ၾကေတာ့ ရရာနည္းလမ္းကုိ အသုံးျပဳၾကရသည္။ ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အဆင္ေျပေစဖုိ႔သာ မိမိနွင့္ပတ္သက္သူမ်ား၏ ဓာတ္ပုံမ်ားပါေသာ ကင္မရာတစ္လုံး လည္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲေစေသာ နည္းကို လတ္တေလာကမွ တီထြင္ခဲ့ၾကသည္။ မိမိနွင့္ အတူရွိေနသည့္ အခ်ိန္တုိင္းကို ဓာတ္ပုံရုိက္ထားကာ ေနာက္တစ္ခါထုိသူနွင့္ ျပန္ေတြ႔လွ်င္ ကင္မရာမွ ဓာတ္ပုံမ်ားနွင့္ တုိက္ၾကည့္၍ မိမိတုိ႔ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾကသည္၊ ဘယ္သြားခဲ့ၾကသည္ စသည္ေတြးၾကည့္ကာ အမည္တပ္၊ နာမည္ေဖၚရသည္။ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေတြဟာ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ကုိယ္က သူစိမ္းတစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္ေနရသည္။

တစ္ခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပေဟဠိလည္း အေျဖေပၚျပီ။ သဇင့္ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သဇင္က အသိအျမင္ရွိတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသူေလး တစ္ဦး။ ဒီေတာ့ သူျဖစ္ေနတာေတြကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရွာေဖြေတြ႔သြားျခင္းျဖစ္မည္။ သဇင္ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိ၏။ 'သဇင့္မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိေနရင္လည္း ေမာင္က လက္ခံမွာဘဲ။' သဇင္တုိ႔မွာ မိသားစုတစ္ခုတည္ေထာင္နုိင္မယ့္ အခြင့္အေရးလည္း မရွိဘူး။' ဒီေရာဂါအေၾကာင္းကုိ ဟုိတုန္းထဲက သူအေတာ္အတန္သိျပီးပုံရသည္။ ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္အရ မ်က္နွာ မျမင္နုိင္ေသာ ေရာဂါသည္ မ်ိဳးရိုးလုိက္ဖုိ႔ ရာခိုင္နွုန္း ငါးဆယ္နီးပါးရွိသည္။ မစြန္႔စားလုိေသာ သဇင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီဒုကၡေတြထဲ ဆြဲသြင္းဖုိ႔ မလုိလားလုိ႔ သူသာ အရာရာ အနစ္နာခံလုိက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ထက္၍ ေၾကကြဲရသည္။

မ်က္နွာ မျမင္နုိင္ေသာ လူနာရွင္တစ္ေယာက္ အတိတ္က အသံ၊ဟန္ သုိ႔ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုပါ မွတ္မိနုိင္စြမ္း ရွိမရွိဆုိတာ ဦးေနွာက္နွင့္ အာရုံေၾကာ ဆရာ၀န္ ကုိယ္သာ ေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတယ္။ သဇင္က ကုိယ့္ကို ဘ၀မွာ သက္သက္သာသာ ေအာင္ျမင္ေနတာကိုသာ ျမင္ေနခ်င္တာကိုး။ သဇင့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း ကုိယ္ေနမွာပါ... မမွတ္မိနုိင္တဲ့.. ဒါမွမဟုတ္... မမွတ္မိခ်င္ေတာ့တဲ့ သဇင့္ဆီလာျပီး တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ကို မမွတ္မိနုိင္ေတာ့ဘူးလား ဆုိျပီး စိတ္ဆင္းရဲ၊ အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့.. သဇင္ရယ္... ပန္းျမတ္ေတြဟာ ဆယ့္နွစ္ရာသီမွာ တစ္ခါစီ ပြင့္တတ္ၾကတယ္။ ကုိယ့္ ရင္ကပန္း ကေတာ့ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာပြင့္ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မညိဳွးသြားပါဘူး။ ဤစကားေတြကို ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာသြားေသာ သဇင့္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ ေျပာမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဘာလုပ္ရမည္ကေတာ့ ရွင္းသည္။ သူမ လက္ရွိ ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေကာင္းဆုံး ေနထုိင္နုိင္ေအာင္သာ လမ္းျပကူညီရလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ့ရဲ႕အျပဳံးပုိင္ရွင္ သဇင္။ မနက္လင္း မ်က္နွာသစ္တုိင္း အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ က်က္သေရရွိ၊ လွပတဲ့ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို မွန္ထဲမွာ သဇင္ေတြ႔မယ္။ ဘယ္သူမွန္းေတာ့ သဇင္ သိနုိင္မယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ေလ... မနက္တုိင္း အဲ့ဒီထာ၀စဥ္ ျပဳံးရႊင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုသာ ေတြ႔ျမင္နုိင္ပါေစ... သဇင္... ။ ကုိယ္ကေတာ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါပဲေလ... ။။။



~~~~~~~~

ေဆာင္းနွင္း