လူအမ်ားစု၏ သေဘာသဘာ၀သည္ အနည္းငယ္မွ် သိတတ္နားလည္လာလွ်င္ မိမိထက္ ဗဟုသုတနည္းသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ပါက မိမိကုိယ္ကို ေသြးနားထင္ေရာက္ကာ အျခားသူမ်ားအေပၚ အထင္အျမင္ေသးခ်င္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ား၏ ဘ၀ေပးအေျခအေနကို လိုက္ပါနားလည္ႏိုင္စြမ္း အားနည္းၾကသည္။ ထိုအခါ ပဋိပကၡသည္ ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။ ျဖစ္ေပၚလာေသာ မလိုလားအပ္သည့္ ျပႆနာမ်ားကို ေရွာင္လဲြႏုိင္ရန္အလို႔ငွာ အေကာင္းဆုံးေသာ နည္းတစ္နည္းမွာ ကိစၥတစ္ရပ္ကို မိမိေထာင့္ကသာမဟုတ္ဘဲ အျခားသူ၏ ရွဳေထာင့္မွပါ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရန္ အေရးၾကီးေၾကာင္းကို ဆရာၾကီး ဦးဖုိးက်ားက သူ၏ ကိုယ္ေတြ႕၀တၳဳမ်ားစာအုပ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ အလိမၼာတိုးေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ေရး၍ ဆုံးမလမ္းညႊန္ခဲ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္ အလိမၼာတိုးေသာ ေန႔တစ္ေန႔
ဦးဖိုးက်ား
ကၽြႏု္ပ္သည္ ပုသိမ္ျမိဳ႕ ျမန္မာ-ကရင္ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ၉ တန္းလား၊ ၁၀ တန္းလား မမွတ္မိ၊ စာသင္ေနစဥ္ စာေမးပဲြျပီး၍ မိမိေနရပ္ ဟသၤာတနယ္၊ နိဗၺာန္ရြာသို႔ မီးရထားစီး၍ ျပန္ခဲ့သည္။
ရထားေပၚတြင္ ရထားစီး မ်ားစြာ ပါ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုအခါက မ်ားစြာ စကားေျပာခ်င္၏။ ႏႈတ္ေဆာ့၏။ ဘယ္သူႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရမည္နည္းဟု အေပါက္အစ ရွာလ်က္ ရွိ၏။
ကၽြႏု္ပ္၏ ေရွ႕တန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလာက္တြင္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို စုိက္ၾကည့္မိသည္။ အသားၾကမ္း၍ မည္းညိဳ၏။ ေခါင္းတုံးကို မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ ညစ္ထပ္ထပ္ ပတ္ထားသည္။ အက်ီၤမွာ လယ္ထြန္အက်ီၤ ျဖစ္၏။ လယ္ထြန္အက်ီၤဆိုသည္ကား ဖ်င္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ရင္ေစ့ပုံ၊ လက္က်ပ္ အိတ္ႏွစ္လုံးတပ္၊ ေရွ႕က ကႏုကမာ ၾကယ္သီးမ်ဳိး သုံးလုံးမွ် ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ၾကယ္သီး တပ္မထားေခ်။ ရင္ဘတ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ျဖစ္၏။ ပုဆိုးမွာကား ခ်ည္လုံခ်ည္ အၾကမ္းစား အႏြမ္းပင္ ျဖစ္၏။
ထူးျခားေသာ အခ်က္ကား ထုိသူ၏ လက္၀ဲဘက္ လက္ေကာက္၀တ္တြင္ အတန္ အလုံးၾကီးေသာ မဲၾကိဳးခ်ည္ ပတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ငါေတာ့ စီးစီးနင္းနင္း စကားေျပာရမယ့္ လူကို ေတြ႕ျပီဟု စကားစလိုက္ပုံကား
“ဒီမွာ ဆရာၾကီး၊ ခင္ဗ်ာ့လက္ထဲက မဲၾကိဳးက ဘာလုပ္တာလဲဗ်ာ့”
“ေၾသာ္ ဒီမဲၾကိဳးလား၊ ဟုိ က်ဳပ္တို႔ ရြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းၾကီးရဲ႕ အိပ္မက္အရ ခ်ည္ထားရတာဗ်” ဟု ျပဳံးရယ္၍ ေျပာသည္။
“ေၾသာ္ အိပ္မက္အရလား၊ ေျပာပါဦးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ာ့ ဘုန္းၾကီး အိပ္မက္က”
“ဒီလို ဒီလို၊ ေနာက္လက က်ဳပ္တို႔ ဘုန္းၾကီးအိပ္မက္ထဲမွာ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ သိၾကားလိုလို ဘာလိုလို ဆိုထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အဲဒါ ဘုန္းၾကီးဆီကို လာသတဲ့။ ေအာင္မယ္၊ ဘုန္းၾကီးေရွ႕မွာ ထုိင္ေတာင္ မထိုင္ဘူး။ မတ္တတ္ၾကီး ရပ္ေနဆိုပဲဗ်။ သူ႕ဟာက၊ အဲဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးက ေမးေတာ့ အဲဒီ အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ သိၾကားလို လူက ေျပာသတဲ့၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ နယ္ပယ္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို အခုက စျပီး အနည္းဆုံး သရဏဂုံ သုံးပါး တည္ပါေစတဲ့။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ေရွ႕လ ကဆုန္လျပည့္ေန႔က်ရင္ ဘီလူးသဘက္ တစ္ေထာင္တိတိ က်ဳပ္တို႔ နယ္ကို ၀င္လိမ့္မယ္တဲ့။ ၀င္ျပီးေတာ့ သရဏဂုံ မတည္တဲ့ လူေတြကို အူအသည္း ႏုတ္စားလိမ့္မတဲ့။ သရဏဂုံတည္တဲ့ လူကိုသာ လႊတ္မတဲ့။ ဒီေတာ့ သရဏဂုံ တည္တဲ့ လူမွန္းသိေအာင္ ဘယ္ဘက္လက္မွာ မဲၾကိဳးခ်ည္ျပီး မွတ္ထားရမတဲ့။ အဲဒီလို ဘုန္းၾကီးက လူေတြကို သတိေပးဖို႔ ေလွ်ာက္ျပီး ကြယ္သြားေရာတဲ့ဗ်။
အဲဒါ မိုးလင္းေတာ့ ကုလားတက္ေခါက္ျပီး လူေတြကို ေခၚျပီး ဘုန္းၾကီးက ေျပာေဟာလို႔ မဲၾကိဳးခ်ည္ၾကရတာဗ်။ မခ်ည္တဲ့လူေတြ အဲဟိုေရွ႕လ ကဆုန္လေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ညမွာ ဘီလူးသဘက္ေတြက အူအသည္း ႏုတ္စားၾကမွာ၊ အဲဒါ က်ဳပ္လည္း ခ်ည္ထားရတာေပါ့” ဟု အားရပါးရ ေျပာျပီး ေဘးကပ္အိတ္ထဲမွ ေဆးရြက္ေခါက္ကို ထုတ္၍ ပလုတ္ပေလာင္း ေဆးငံုလုိက္ေလသည္။
ထိုအခါ စကားအလြန္ေျပာခ်င္၍ ႏႈတ္ရြေနေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဒီလူေတာ့ ငါ “ခၽြတ္” လုိက္ရဦးမယ္ဟု ခပ္ထြားထြား တရားေဟာပုံကား
“ဒီမွာ ဆရာၾကီး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာက ဆင္းရဲသားေတြ အဲဒါ ခက္တာပဲ။ သရဏဂုံတည္ျခင္း မတည္ျခင္းဟာ မဲၾကိဳးန႔ဲ ဘာမွဆိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပိဋကတ္သုံးပုံမွာ ဘယ္က်မ္းမွာမွ အဲဒီလို မေဟာဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘုန္းၾကီးကလည္း ဒီသရဏဂုံနဲ႔ မဲၾကိဳးန႔ဲ မဆိုင္တာကိုမွ မသိဘူးလားဗ်ာ။ တယ္ခက္တာကိုး။ ဒီမွာေလ သရဏဂုံဆိုတာက အတြင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆိုင္တယ္ဗ်။ ရတနာသုံးပါးကို ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္တယ္ဆိုတာ စိတ္ကမွ ျဖစ္တာဗ်။ ဒီအေပၚယံက မဲၾကိဳးနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ္ဆိုင္ႏုိင္မလဲ” ဆို၍ သရဏဂုံကိစၥႏွင့္ အနည္းငယ္သာ ဆိုင္ေသာ ပါဠိအတိုအစ အနည္းငယ္ကို ကေပါက္ခ်ိ ကေပါက္ခ်ာႏွင့္ ရြတ္ျပျပီး ကိုယ္လိုရာဘက္ကို မ်ားမ်ားၾကီး ဆဲြ၍ ေဟာေျပာလုိက္ေလသည္။
မဲၾကိဳးႏွင့္ ခမ်ာမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေန၍ ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏုိင္ရွာေခ်။ အသို႔ ေျပာႏုိင္ရွာအံ့နည္း။ ခမ်ာမွာ လုပ္စား ကိုင္စား ဆင္းရဲသား ေတာတြင္းၾကီးျပင္း၍ ပညာဗဟုသုတ မ်ားစြာ ရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ မိမိတို႔ ေတာရြာဓေလ့အတိုင္း ဆရာဘုန္းၾကီး ေျပာသမွ် ဆုံးမသမွ်ကို တစ္သေ၀မတိမ္း လုိက္နာလွ်င္ သူတို႔မွာ ကိစၥျပီးျပီဟု မွတ္ထင္ၾကေလသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အား ခုခံေျပာႏုိင္သူ မေပၚေပါက္သျဖင့္ “ဒီတဲြမွာ ငါေတာ့ ဗိုလ္ပဲ။ ငါအေတာ္ ေတာ္တာပဲ” ဟု အထင္ၾကီးေနစဥ္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ျခား ထုိင္ေနေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ကၽြႏု္ပ္သို႔ လွမ္း၍ “ေဟ့ သူငယ္၊ ဒီမွာ” ဟု စကားစလိုက္သည္။
ထိုသူမွာ အသက္ ၄၀ ခန္႔ ရွိသည္။ ျမိဳ႕ၾကီးသားကား ဟုတ္မည္ မထင္၊ သို႔ရာတြင္ တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာ၊ စူးရွေသာ မ်က္လုံးမ်ား ရွိ၏။
ထိုသူက “ေဟ့ သူငယ္ ဒီမွာ၊ အခု ေမာင္ေျပာတဲ့ မဲၾကိဳးနဲ႔ စပ္လို႔ က်ဳပ္ခပ္တိုတိုပဲ ေျပာစရာ ရွိတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ား၊ ၾကားပါရေစ” ဟု ကၽြႏု္ပ္က အံ့ၾသေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာသည္။
“ဒီလို မွတ္ပါ ေမာင္ရယ္၊ ဒီမဲၾကိဳးဟာ ေမာင့္အတြက္ မလိုေသာ္လည္း သူ႕အတြက္ လိုတယ္၊ အဲဒီ စကားကို ပထမ စဲြစဲြျမဲျမဲ မွတ္ထား၊ ကိုင္း နည္းနည္းေတာ့ ခ်ဲ႕ေျပာရေသးတာေပါ့”
သရဏဂုံ တည္မႈဟာ စိတ္ထားသာလွ်င္ အေရးၾကီးေၾကာင္း ေမာင္ေျပာတာ မွန္တယ္။ ေမာင္ကလည္း မဲၾကိဳး မပါဘဲနဲ႔ သရဏဂုံ တည္ႏုိင္ေၾကာင္း ယုံၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင့္အတြက္ေတာ့ မဲၾကိဳးမလိုဘူး။ ဟုိလူမွာေတာ့ ေမာင့္လို သိထားႏွင့္ျခင္း၊ ယုံၾကည္ႏွင့္ျခင္း မရွိဘူး။ ဆရာဘုန္းၾကီးကိုသာ ယုံၾကည္အားကိုးေနသူ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာဘုန္းၾကီးက ေျပာတဲ့အတိုင္း မဲၾကိဳးရွိမွ သရဏဂုံ တည္ျပီး ဘီလူးေတြ လာမစားႏုိင္ဘူးလို႔ သူ႔မွာ ယုံၾကည္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ မဲၾကိဳးမရွိရင္ ဘီလူးစားခံရေတာ့မယ္လို႔လည္း ယုံၾကည္ေနတယ္။ အကယ္၍ မဲၾကိဳးခ်ည္မထားရင္ ဟုိကဆုန္လျပည့္ေန႔ညမွာ ဘီလူးလာစားလိမ့္မယ္လို႔ သူစိတ္တထင့္ထင့္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အဲဟုိညမွာ အိပ္ေပ်ာ္မယ္ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္က စဲြေနေတာ့ ခၽြတ္ခၽြတ္သံ ၾကားသည္ ျဖစ္ေစ၊ အရိပ္မည္းမည္း ျမင္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ျခင္ေထာင္ကို ေလတိုးလို႔ လႈပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ၾကြက္တိုးမိလို႔ ျဖစ္ေစ၊ ဘီလူးသဘက္ပဲဟု စိတ္က ထင္ျမင္ျပီး လန္႔ေၾကာက္ျပီး ေသခ်င္ ေသမယ္။ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပဒ္ေရာက္ဆို မဟုတ္လား ေမာင္ရဲ႕၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႕စိတ္လုံမွာ ျဖစ္လို႔ သူ႕အတြက္ေတာ့ မဲၾကိဳးလိုတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္။ ေမာင့္ အတြက္ေတာ့ မလုိပါဘူး၊ မဟုတ္လား ေမာင္ရယ္” ဟု ေျပာဆို၍ တသတ္နားေလသည္။
မဲၾကိဳးႏွင့္ ခမ်ာ၏ ၀ဋ္ ကၽြႏ္ုပ္သို႔ လည္ေလျပီ၊ ထိုလူၾကီး ေျပာေဟာသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္၊ ေျပာစရာလည္း မရွိ၊ မွန္ေၾကာင္း ၀န္ခံရုံသာ ရွိေတာ့သည္။ သူ၏ ေျပာခ်က္မွန္ေပသည္ဟု မိမိ၏ ပရမတ္ဆန္ဆန္ အယူကို အတန္ငယ္ ေျဖကာ “ဦးခင္ဗ်ား၊ ဦးေျပာတာ မွန္ေပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္သားရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး ခင္ဗ်ား” ဟု ေျပာရေပသည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ေလာက လူတို႔၏ အေၾကာင္းကို အတန္ပင္ ပိုမိုနားလည္သြားပါသည္။ ထိုေန႔သည္ “ငါအလိမၼာတိုးေသာ ေန႔တစ္ေန႔” ဟု ကၽြႏု္ပ္ မွတ္သားထားလုိက္ပါ၏။ ယေန႔အထိ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ျပီ၊ ထိုဆုံးမေဟာေျပာေပးေသာ ဆရာ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို မျပတ္လိုပင္ သတိရလ်က္ ရွိပါ၏။
No comments:
Post a Comment