ဘာပဲေျပာေျပာ စာေမးပြဲေတာ့ ျပီးသြားခဲ့ပါျပီ၊ေအာင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ေသခ်ာပါတယ္။တစ္ႏွစ္ပဲ လုိ႔ေျပာျပီး လာလိုက္တာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။စာေမးပြဲအေနနဲ႔ ရႈံးေပမယ့္လည္း ေလာကဓံတရား ေတြကုိေတာ့ မ်ားမ်ား စုေဆာင္းမိခဲ့သည္။ ေလာကဓံပဲ ျမန္မာျပည္မွာလည္း စုေဆာင္းႏိုင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကဳံေတြ႕နုိင္တာပဲ မဟုတ္လားလို႔ ေမးေကာင္းေမးပါလိမ့္မယ္။အေျဖကေတာ့ ဒီေလာက္မရႏုိင္ပါလို႔ပဲ ေျဖရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာေနရတာက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ရြယ္တူ မာနတူ ပညာတူေတြခ်ည္း။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္ကာလတုန္းက ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္လည္း စာသင္တုိက္တစ္ခု၏ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေနရာ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးရဲ႕ ဆရာတစ္ေယာက္ အၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလေတာ့ ကိုရင္ေတြက ေလးစားၾကရသည္။ လိုအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ေပးၾကရသည္။ ဘာမွ အခက္အခဲမရွိ။ စားဖို႔ဆုိရင္လည္း တုံးေခါက္တာနဲ႔ သြားစားလုိုက္ရုံပင္။ ဘာမွ ကိုယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနစရာ မလို၊ေနဖို႔ဆုိရင္လည္း လခေပးရဖို႔ အေ၀းၾကီး အခန္းထဲၾကိဳက္သလို ေနလို႔ရသည္။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေတာ့ စားဖို႔ဆိုရင္လည္း သူလုပ္သလို ကိုယ္ပါ၀င္လုပ္ရသည္။ ေငြထည့္ရသည္။ ေနဖို႔ဆိုရင္လည္း ကိုယ္ပိုင္ေနရာ ရရင္ရ မရရင္ သူမ်ားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရသည္။ တစ္ခန္းထဲ ႏွစ္ပါးေနရျပန္လွ်င္လည္း သူမ်ားအတြက္ ကိုက္ခ်င္ကိုက္နိုင္ေပမယ့္။ ကိုယ္က ကိုယ္မၾကိဳက္တဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ဟန္ေဆာင္ျပီးေတာင္ မလိုက္တတ္၊ေရလိုက္ငါးလုိက္မလုပ္တတ္ေတာ့ ေနရတာ ခက္ေနျပန္သည္။ဒါေၾကာင့္ အေပါင္အသင္းေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာတကာ တစ္ေယာက္တညး္ျဖစ္ေနသည္။ ဥပမာ.ဖ်ားရင္လည္း ဘယ္သူမွ ကူမည့္သူမရွိ။ ေဆးခန္းသြားလွွ်င္လည္း တစ္ပါးတည္း။ တစ္ခုခု စားခ်င္လုိ႔ သြား၀ယ္ရင္လည္း တစ္ပါးတည္း၊အစစ အရာရာ တစ္ပါးတည္းပဲဆိုပါေတာ့ အရင္ကေတာ့ အစစ အရာရာႏွစ္ပါး ဒါမမဟုတ္ လူမ်ားမ်ားနွင့္ လုပ္ရမွ ေက်နပ္တတ္ခဲ့တဲ့ကို္ယ္ဟာ အခုေတာ့ အစစအရာရာ တစ္ပါးတည္း သြားလာလႈပ္ရွား ေနတတ္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္သူမွ အားကိုးေနစရာမလို ေမာ့ၾကည့္ေနစရာမလုိေတာ့ ။ဒါလည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းသြားသည္။ အရည္အေသြးတုိးလာသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္ေနမိသည္။မၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီေကာင္ အထီးက်န္သမား၊အေပါင္းအသင္းနည္းတဲ့ ေကာင္ ဘာညာေျပာေနမည္လားမသိပါ။ကိုယ္ကေတာ့ ေက်နပ္ပါသည္။