ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ေန႔ေလးမ်ား

အခုေနာက္ပိုင္း သီရိလကၤာမွာေနေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြအတြက္ ဗီဇာတုိးရတာ အခက္အခဲ အခ်ိဳ႕ၾကဳံေတြ႕ေနၾကရသည္။

အခြင္႔အေရးဆိုတာ

တစ္ေန႔ေသာ္.........
ကားတစ္စီး တံတားေပၚကေန ၿပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ ကေလးငယ္တစ္ဦးရယ္၊ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦးရယ္၊ အဖိုးအိုရယ္ ပါသြားတယ္။ ဒီအၿဖစ္ပ်က္ကို အနားက လူတစ္ဦးကၿမင္လိုက္တယ္ ခ်က္ၿခင္းပဲ ကယ္ဆယ္ဖို႔ ေရထဲခုန္ဆင္းသြားတယ္။ ကားကေရထဲကို တစ္ေၿဖးေၿဖး နစ္လာေတာ့ ကယ္မဲ့သူဟာ တစ္ဦးကိုသာ ကယ္ဖို႔ခြင့္အေရးရွိတယ္။ သူကစဥ္းစားတယ္ အနာဂတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ကေလးငယ္ကို ကယ္္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္၊။ ကေလးကိုကယ္ေနတုန္းမွာပဲ မိန္ကေလးတစ္ဦးရဲ့အလွပကို ရင္ခုန္မိသြားတယ္။ သူႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကေလးငယ္ကိုသာကယ္နိဳင္ခဲ ့တယ္။ သူအခ်စ္ဆံုးကို ဆံုးရွံူးလိုက္ရလို႔ သူေႀကကြဲစြာ ငိုေႀကြးခဲ႔တယ္။ ဒါကိုသိတဲ့ နတ္မင္းတစ္ပါးက အခ်ိန္ေတြကို ေနာက္ဆုပ္ၿပီး သူကိုအခြင့္ေရးေပးလိုက္တယ္။ သူဟာ အၿမန္ဆံုးပဲ သူစြဲလန္းတဲ့ မိန္ကေလးကို ကယ္လိုက္တယ္။ မိန္ကေလးက သူကိုေက်းဇူးတင္ေႀကာင္းေၿပာၿပီး သူရဲ့နီးကပ္ေနတဲ့ မဂၤလာပြဲကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူဟာ စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ပဲ အိမ္ၿပန္လာခဲ႔တယ္။



အိမ္ၿပန္ေရာက္လို႔ TVဖြင့္ႀကည့္တဲ့အခါ ကားေရနစ္ေနေႀကာင္း သတင္းပါလာတယ္။ ကားထဲမွာ ေသဆံုုုုးသြားတဲ့အဖိုးအိုဟာ အလြန္ခ်မး္သာတဲ့ သူေဌးႀကီး တစ္ဦးၿဖစ္ေနတယ္။ သူဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ေနာင္တရသြားတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဖိုးအိုကိုကယ္ရင္ သူပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရနိဳင္တာကို။ ဒီတစ္ခါလဲ နတ္မင္းက သူကို အခြင့္ေရးေပးလိုက္ၿပန္တယ္။ သူဟာ အဖိုးအိုကို မရမက ကယ္ဆယ္လိုက္တယ္။ ကမ္းေပၚေရာက္တဲ႔အခါ အလြန္အမင္း စိတ္ပ်က္စြာငိုေႀကြးခဲ့တယ္။ အေႀကာင္းရင္းကိုေမးႀကည့္ေတာ့ သူေၿမးေလးကို ဆံုးရွံူးလိုက္ရလို႔တဲ့၊ ေဆးရံုကိုေရာက္သြားတဲ့အဖိုးအိုဟာ နွလံုးေရာဂါနဲ႔ပဲ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူပိုင္သမွ်ကို သူေသတမ္းစာအတိုင္း သူေၿမးေလးနာမည္နဲ ့လွဴသြားခဲ့တယ္။ ကယ္မဲ့သူကေတာ့ ဘာမွမရလိုက္ဖူးေပါ႔။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔


**ၿမတ္မြန္**

ေက်းဇူးျပဳ၍ တံခါးေခါက္ပါ

မေန႔ၾကာသပေတးေန႔က ညေနသင္တန္းသြားခ်ိန္မွာ မိုးေတြကလည္း တစ္အားရြာသလို ဆရာမကလည္း ေနာက္က်ျပီး ဆင္းေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္သလိုျဖစ္သြားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဦးစေႏၵာ ေထာင့္ခန္းထဲေရာက္လာျပီး သင္တန္းအေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ သူတို႔တက္တဲ့ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ လူနည္းတဲ့အေၾကာင္း လိုက္ခဲ့လို႔ရတဲ့အေၾကာင္းေျပာတာနဲ႔ ပီးခဲ့တဲ့ေသာၾကာေန႔က ဦးစေႏၵာေဗာဓိတစ္ေထာင္နဲ႔အတူ အခ်ိန္ေျပာင္းျပီးသင္တန္းသြားေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကိုယ္က ေကာင္တာထိုင္တဲ့ ဒကာမၾကီးနဲ႔အေခ်အတင္ေျပာေနတုန္း။ဦးစေႏၵာက အခန္းတစ္ခန္းထဲ၀င္သြားပါတယ္။ဒကာမၾကီးကလဲ သူ႔ဘက္က အမွန္ဆိုေတာ့ လွိမ့္သာေျပာေနပါေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခါဆို ၾကိဳတင္ေျပာဖို႔ေျပာရင္း တက္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ကိုယ္လည္း ေဆာရီးပဲေျပာလိုုက္ပါတယ္။ တက္လို႔ရတယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္လည္း အင္လမင္ထရီ အခန္းထဲ တံခါးပိတ္ထားတာ သိပါလွ်က္နဲ႔ ညေနပိုင္းသင္တန္းလို ဘယ္သူမွ မရွိဘူးမွတ္ျပီး တံခါးေခါက္မေနေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းဖြင့္၀င္သြားမိပါတယ္။ ဆရာမက ဟဲလိုလို႔ေျပာျပီး သင္တန္းသားေတြကလဲ ေၾကာင္ျပီး ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ကိုယ္လည္း ေၾကာင္သြားျပီး ေနာက္မွ မွားမွန္းသိမွ အျပင္ျပန္လည္ ထြက္သြားရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ရွက္သြားတာပဲ။ တကယ္ဆုိ တံခါးကို အရင္ေခါက္ျပီးမွ ၀င္သင့္တာပါ။ ဘယ္သူေနေန တစ္ခုခုေျပာခ်င္ရင္ ကိုယ္တုိင္တံခါးကို တြန္းမဖြင့္ၾကပဲ တံခါးကို အရင္ေခါက္ျပီး ၀င္ခြင့္ေတာင္းၾကတာပါ။ဒါမွ ယဥ္ေက်းျပီး တစ္ပါးသူကလည္း ေက်နပ္မွာပါ။ အင္း သင္ခန္းစာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရလိုက္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ အားနာလိုက္တာ ဆရာမရယ္။