ကထိန္

ဒီေန႔ကထိန္ပြဲကုိကပုန္းရပ္က သမၼာသေမၺာဓိေက်ာင္းမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သကၤန္းကပ္ၾက၊စားၾက ေသာက္ၾကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကည္ႏူးဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးပါပဲ။ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ၾကဳံဘူးျခင္းပါပဲ။ ကထိန္ပေဒသာပင္ေတြတြလည္း ကိုယ့္အရပ္သားေတြ စုဖြဲ႔ျပီး လုုပ္ေဆာင္ၾက၊ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပုိက္ဆံေတြကို လွေအာင္ ဖန္တီးထားၾကတာပါ။ ေနာက္ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ့ ဒကာေတြကလည္း ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ေကာင္းေကာင္းေတာ့ စကားမေျပာျဖစ္လုိ္က္ပါဘူး။လူေတြ အတားရႈပ္ေနတာမို႔ပါ။

ခံစားမႈေလးတစ္ခု

ဒီေနရာေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလေလာက္က ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။အဲဒီတုန္းက အဓိက လူေတြျဖစ္တဲ့သူေတြနဲ႔သူတုိ႔ရဲ႕ ေျပာစကားေတြရယ္။ အားကိုးရာ ရွာေနၾကတဲ့သူတို႔မ်က္၀န္းေတြဟာ နည္းနည္းလင္းလက္ေနတာေတြလည္း ျမင္ေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္ပါ၀မ္းသာခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔က်ေတာ့ လူေတြတအားစည္ေနတဲ့ ကထိန္ပြဲမွာ အဲဒီေနရာေလးမွာ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ဆုိသူက ေရွ႕ဆုံးမွာ ရွိေနရမယ့္သူမို႔ ေရွ႕ဆုံးမွာ မျမင္ရလို႔ ေနာက္နားမွာေနျပီး အလုပ္ရႈပ္ေနေလမလားအေတြးနဲ႔ ေနာက္နားက လူေတြထဲကိုလည္း ၾကည့္မိေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္မေတြ႕ရပါ။လူေတြက သူ႕အထြာနဲ႔သူဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္စည္ကားေနတာပါ။ ေရႊေတြရဲ႕ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလမွာေတာ့ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲဲ႔ ကုသုိလ္ယူေနၾကတာ ၀မ္းသာစရာပါ။ ၀မ္းနည္းစရာက ပြဲျပီးေတာ့ ၾကားရပါျပီ။ ခုနက ေပ်ာက္ေနတဲ့ လူတို႔ အဖြဲ႔ေလးနဲ႔ က်န္အဖြဲ႔တို႔ ျပန္ဆက္မရေအာင္ အက္ေၾကာင္းျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့စတဲ့ အေၾကာင္းစုံလင္ကို သိရေတာ့ စိတ္မေကာင္းနုိင္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ဆုိ အနစ္နာခဲ့ၾကျပီး စည္းလုံးညီညြတ္စြာနဲ႔ ေနေနၾကတာကို ျမင္ခ်င္ေနခဲ့တာပါ။ အခုလုိၾကီးၾကားရ ျမင္ရေတာ့ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းႏုိင္ေတာ့ပါဘူးေလ။